Morry Christmas

DDH หนูชื่อฟ้าใส

ตุ๊กตา DDH สัญชาติญี่ปุ่น ที่ได้มาในราคา 4,850 บาท
จะน่ารักน่าหลงขนาดไหน ไปดูกันเลย......

เสียดายที่ใช้กล้องโทรศัพท์(ที่ไม่ค่อยจะละเอียดเท่าไร)ถ่ายออกมาไม่ค่อยสวยเท่าไร แต่ก็ยังจัดว่าใช้ได้ในระดับหนึ่งอ่ะนะ.....ครั้งหน้าจะใช้กล้องที่ดีกว่านี้ถ่ายออกมาให้ดูแล้วกันนะครับ....

R.P.G fantasy : Article World of Legend(บทความแห่งตำนานโลก)

สงบใจที่ว้าวุ่น แล้วสดับรับฟังกันให้ดีๆ

.

.

.

.

บทที่ 1 บทแห่งสีเทา

กาละครั้งหนึ่งอันเนิ่นนาน ยังมีนักรบหนุ่มผู้หนึ่ง แม้จะเป็นผู้ที่มีฝีมืออันฉกาดเพียงใด แต่จิตใจของเขานั้นเปรียบเสมือนสายลมเย็นๆที่สามารภพัดผ่านจิตใจร้อนรุ้มของผู้คนให้เย็นชื้นได้

.

.

.

วันเวลาผ่านไป กลุ่มคนที่ถูกเรียกว่า"คนบนฟ้า"ที่นักรบผู้นั้นรับใช้อยู่ได้มอบหมายงานชิ้หนึ่งให้แก้นั้น และนักรบก็สามารถทำมันสำเร็จและเดินทางกลับบ้าน ทว่าบัดนี้บ้านเมืองของนักรบได้กลายเป็นทะเลเพลิงไปเสียแล้ว มันสายเกินไปที่จะสามารถช่วยเหลือใครไว้ได้ทัน ไม่เหลืออะไรไม่ให้นักรบปกป้องได้อีก นักรบเสียใจมาก ทันใดนั้นนักรบได้เห็นอะไรบางอย่างท้ามกลางกองทะเลเพลิง แม้จะเห็นรางๆแต่นักรบก็พยายามเพ่งมองจนพบว่าสิ่งที่อยู่ท่ามกลางทะเลเพลิงนั้นคือแม่ทัพของ"คนบนฟ้า"นั่นเอง

.

.

.

เขารู้ได้ทันทีว่าถูกหักหลังและถคำสั่งที่ภูกส่งมอบใหเเขาเป็นคำสั่งลวง ทำให้นักรบเจ็บแค้นมากที่ตนถูกหักหลังและยังต้องเสียครอบครัวไปอีกทำให้นักรบแค้นมากกว่าที่เป็นอยู่เสียอีกืนักรบรู้ดีว่าตัวเขาเองในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรกับกองทัพของ"คนบนฟ้า"ทั้งกองทัพได้เลย เขาจึงหลบหนีออกมานอกเมืองเสียก่อนก่อนที่จะมีใครพบตัวเขาเข้าเสียก่อนที่เขาจะล้างแค้นได้สำเร็จ นักรบได้หลบหนีมาถึงอุโมงซึ่งภายในมี"พลังแห่งโลก"ถูกเก็บกักไว้ที่นี้ นักรบรู้ดีว่าการที่จะสามารถยืนหยัดสู้กับกองทัพของ"คนบนฟ้า"ได้มีแต่ต้องใช้พลังนี้เท่านั้น

.

.

.

และเมื่อเขาตัดสินใจที่จผนึกพลังนี้เข้ากับตัวเองเขาจึงลงมือทันที

วันเวลาผ่านไป เมื่อทุกอย่างเข้าที่นักรบได้กลับคืนสู้โลหภายนอกทันที และไม่มีการรอช้าเขาได้มุ่งตรงสู่โลกเบื้องบนซึ่งเป็นที่อยู่ของ"คนบนฟ้า" เมื่อถึงแล้วเขาก็ได้ทำในสิ่งที่เขาคิดว่าจะทำและต้องทำให้ได้ นั่นคือ การล้างแค้น!?

.

.

.

เขาสามารถทำสำเร็จดังประสงค์แต่ทว่า เมื่อนักรบผู้นั้นกลับสู่โลกเบื้องล่างเขาก็พบกับความหายนะ ภัยพิบัติที่เกิดจากโลกสูนย์เสียความสมดุลจากการที่เขาดูดเอาพลังไปใช้ และเมื่อเขาเหลือบมองตัวเองเขากลับพบว่า รูปลักษณ์ของตนแปลเปลี่ยนไปกลายเป็นอสูรร้าย ในขณะที่เขากำลังตกใจกับสภาพตนอยู่นั้นก็ได้ยินเสียของเหล่าผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติ บ้างก็เรียกหาคนในครอบครัว บ้างก็ร้องด้วยความตกใจ บ้างก็ร้องไห้ เสียงเหล่านั้นดังปนะสมปนแปกันจนฟังไม่เป็นภาษามนุษย์ นักรบรู้ดีว่าต้นเหตุทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเขาที่ต้องการจะแก้แค้เท่านั้น ไม่ได้คิดถึงผลที่ตามมาทีหลัง สิ่งเหล่านี้ให้นักรบรู้สึกสำนึกผิดเป็นอย่างมากทำให้เขาเดินพละออกจากที่แห่งนั้นไป

.

.

.

เมื่อมาภึงยอดเขาแห่งหนึ่งที่สูงที่สุดของที่แห่งนั้นนักรบคิดว่าความผิดทั้งหมดของเขาต่อให้ชดใช้ด้วยชีวิตตนก็ไม่อาจพอกับความผิดนี้ได้ เขาจึงต้องการคืนพลังทั้งหมดที่ได้มาแก่โลกซึ่งเป็นเจ้าของเดิม เขาจึงหยิบดาบขึ้นมาจี้ไว้ที่กลางอกของตนเองแล้วพูดขึ้นมาว่า"อันความผิดของข้าที่ไม่ควรให้อภัย ข้าจะขอคือพลังทั้งหมดที่ข้ามี ทั้งร่างกายข้า วิญญาณข้า จิตใจของข้า ก็จะขอคืนสู่แผ่นดิน ลม น้ำ และใดๆในโลก ขอให้ฟ้าดินเป็นพยานด้วยเถิด...."เมื่อเขาพูดจบก็ลงมือปลิชีพตนทันที

.

.

.

แสงแดดแรกปรากฏแล้ว เมฆหมอกแห่งพายุก็ถูกลมค่อยๆพัดผ่านออกไป คงเหลือไว้แต่เพียงท้องฟ้าสีคราม น้ำที่ท่วมก็ถูกดินดูดซับอย่างรวดเร็วแม้ต้องใช้เวลา 7 วัน น้ำถึงจะแห้งสนิดเพราะโลก ต่อให้ได้พลังกลับคืนมาแต่ก็ยังใช้เวลาในการพื้นตัวจนกว่าจะกลับมาเป็นปกติ ยุคสมัยใหม่ของมวลมนุษย์ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งหนึ่งนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

.

.

.

.

จากเรื่องราวกลายมาเป็นเรื่องเล่า จากเรื่องเล่ากลายมาเป็นนิทาน จากนิทานกลายเป็นตำนาน แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนไป แต่ว่า"หัวใจของตำนานก็ยังคงรอ รอวันที่จะมีผู้ที่จะสืบทอกเจตนาแห่งตำนานสืยต่อไป".

.

.

.

.

บทที่ 2 หงษ์ในฝูงกา

เป็นเวลาหลายศตวรรที่เหล่า"คนบนฟ้า"ได้ทำสงครามแย่งชิงดินแดน"สุดขอบฟ้า"กับเหล่า"คนตีนเขา"จากเหตุที่ว่า"คนบนฟ้า"ได้ทำการเข้ายึดผื้นที่ดินแดน"สุดขอบฟ้า"ที่เป็นที่อยู่เดิมของเหล่า"คนตีนเขา"ตั้งแต่แรกเริ่ม เหล่า"คนบนฟ้า"รู้ดีว่าไม่สามารถชนะสงครามนี้แบบซึ่งๆหน้าได้เลยจึงออกอุบายให้เจ้าถิ่นเดินทางมาที่บ้านเมื่องของพวกตนโดยพาหนะที่พวกตนจัดรอเอาไว้ให้ เมื่อถึงเวลานัดพบเหล่า"คนตีนเขา"ได้ทำตามที่เหล่า"คนบนฟ้า"แนะนำ แต่ทว่าแทนที่ยานพาหนะที่เตรียมไว้จะพาไปส่งยังจุดหมาย แต่ทว่ากลับมาส่งที่ตีนเขาแห่งหนึ่งแล้วพากันหนีออกไปอย่างรวดเร็ว กลุ่มคนเหล่านั้นต่างพากันตกใจ เมื่อรู้ตัวว่าตนถูก"คนบนฟ้า"หลอกเพื่อต้องการยึดผื้นที่ของพวกตน จึงพากันโกรธแค้นแล้วปฎิญาณว่า"จะขอทวงผื้นที่ที่เคยเป็นของตนกลับคืนมาไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรก็ตาม...!!!"นับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา มหาสงครามระหว่าง"คนตีนเขา"กับ"คนบนฟ้า"ก็ได้เริ่มขึ้น ทว่า ในสนามรบที่ไฟแห่ง"นักฟ่นไฟ"ยังไม่มอดดับ ท่ามกลางเปลวไฟนั้นได้ปรากฏครรถ์ไข่ขึ้น ทันใดนั้นครรถ์ไข่ได้แต่ออก และอัดของลนที่เกิดจากครรถ์ไข่ที่แต่ออกทำให้ไฟของ"นักฟ่นไฟ"ได้มอดดับลงทามกลางกองไฟที่มอดดับได้ปรากฏร่างของชายหนุ่มขึ้นนามว่า"นิลกาฬ"

.

.

.

วันเวลาผ่านไป"นิลกาฬ"ได้ถูก"ผู้รอบรู้"พามาเลี้ยงดูและให้การศึกษา จนกระทั่งวันหนึ่ง"ผู้รอบรู้"ได้บอกกับ"นิลกาฬ"ว่า"นิลกาฬเอ๋ย สูเจ้าจงไปที่ทะเลสาปปานะเสีย แล้วจงนำศาด์ตราที่สถิดอยู่ที่แห่งนั้นกลับมาให้ข้าด้วยเถิด"

.

.

.

เมื่อ"นิลกาฬ"รับคำสั่งจาก"ผู้รอบรู้"ก็ได้เดินทางไปที่ทะเลสาปปานะทันที ทันที่ที่ถึงทะเลสาป"นิลกาฬ"ได้ทำการค้นหาศาด์ตราวุธที่"ผู้รอบรู้"บอก ไม่ว่าซอกไหน มุมไหน เหลือบไหน"นิลกาฬ"ก็ไม่พบศาด์ตราวุธที่"ผู้รอบรู้"ได้บอกกับเขา แม้จะดำน้ำลงไปค้นหาจนทั่วก้นทะเลสาปก็ไม่พบ แต่"นิลกาฬ"กลับรู้สึกได้ว่า สิ่งนั้นอยู่ที่นี่ "นิลกาฬ"จึงตัดสินใจเปล่งคำพูดออกไปว่า"ศาด์ตราวุธที่สถิดอยู่ ณ. ที่แห่งนี้เอ๋ย จงมาอยู่กับข้าเถิด"กล่าวจบ"นิลกาฬ"ได้ยื้นมือออกมาด้านหน้า ฉับพลันก็มีลำแสงฟุ่งขึ้นมาจากทะเลสาป แล้วตรงมาที่มือของ"นิลกาฬ"เมื่อแสงทั้งหมดจางหายไปสิ่งที่หลงเหลือไว้มีเพียงดาบเล่มเดียวเท่านั้น "นิลกาฬเชื่อว่านี่คือสิ่งที่เขากำลังตามหาอยู่จึงนำดาบเล่มนั้นกลับไปให้แก่"ผู้รอบรู้"ตามที่ได้รับคำสั่งไว้

.

.

.

เมื่อกลับมาถึง"นิลกาฬ"ได้ส่งมอบดาบเล่มนั้นให้แก่"ผู้รอบรู้" เมื่อ"ผู้รอบรู้รับดาบมาจาก"นิลกาฬ"แล้วบอกกับ"นิลกาฬ"ว่า"นี่คือดาบตัดวายุ ศาด์ตราวุธนี้ถูกทอดทิ้งโดยผู้สร้างของมันเอง ข้าหวังว่าสูเจ้าจะดูแลมันให้ดี"เมื่อ"ผู้รอบรู้"พูดจบก็ได้ส่งดาบคืนให้กับ"นิลกาฬ"แล้วพูดต่ออีกว่า"มันถึงเวลาแล้วที่สูเจ้าต้องจากที่แห่งนี้ออกไปสู่โลกภายนอกแล้ว ทุกสิ่งที่ข้าสอนให้จงจำไว้ให้ดี แม้จะไม่มากเท่าใดนักเมื่อเปรียบกับโลกภายนอกนั่น เพราะสิ่งเหล่านั้นข้าไม่สามารถจะสอนสูเจ้าได้หมด สูเจ้าจะต้องเรียนรู้สิ่งต่างๆเหล่านั้นด้วยตัวของสูเจ้าเอง จากนี้ไปขอให้สูเจ้าเลือกทางเดินของสูเจ้าด้วยตัวของสูเจ้าเถิด" "นิลกาฬ"ได้แต่นิ่งฟังอยู่พักหนึ่งแล้วถามกับ"ผู้รอบรู้ว่า"ท่านผู้รอบรู้ เมื่อท่านให้ข้าเลือกทางเดินของตัวข้าเอง แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจกับสิ่งเหล่านั้นแม้เพียงเศษเสี้ยว" "ผู้รอบรู้"ได้ยินคำถามของ"นิลกาฬ"ถามขึ้นมาแบบนั้ก็หัวเราะออกมาเสียงดังก่อนที่จะตอบ"นิลกาฬ"ว่า"ก็เพราะเหตุนี้แล สูถึงต้องออกไปดูโลกภายนอกและเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ด้วยตนเอง เพราะแม้แต่ตัวข้าเองก็ไม่สามารถอธิบายให้สูเจ้าเข้าใจได้โดยง่าย มันต้องเรียนรู้ด้วยตนเองนี่แลดีที่สุด" "นิลกาฬ"ถามต่ออีกว่า"แล้วข้าจะต้องทำตัวเช่นไร เมื่ออยู่โลกภายนอก" "ผู้รอบรู้"ยิ้มตอบว่า"ทำตัวเหมือนที่ตัวเคยทำและไม่ให้ผู้อื่นผู้ใดเดือดร้อนนั่นแล"

.

.

.

หลังจากที่"นิลกาฬ"ได้ออกมาสู่โลกภายนอก เขาได้พบเจอเรื่องราวมากมาย แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่สามารถที่จะเลือกทางเดินของตัวเองได้ จนกระทั่ง วันหนึ่ง"นิลกาฬ"ได้เดินเข้าไปในเขตุสนามรบที่กำลังมีการสู้รบเกิดขึ้น เขาหยุดดูทั้งสองฝ่ายสู้รบกันอยู่ครู่หนึ่ง ในใจของเขาดิดว่า"เหตุใด ทั้งสองฝ่ายจึงต้องเข่นฆ่ากันเหมือนดังผักปลา" "นิลกาฬ"คิดอยู่แบบนั้นอยู่อีกครู่หนึ่งและกำลังจะผละออกจากที่ตรงนั้น พอดีกับสายตาของเขาเหลือบไปเห็นแม่ทัพฝ่ายหนึ่งกำลังเสียท่า"นิลกาฬ"เห็นเข้าแบบนั้นจึงฟุ่งตรงเข้าไปช่วยทันที

.

.

.

ทันทีที่"นิลกาฬ"ตรงเข้าไปช่วยแม่ทัพผู้ที่กำลังจะเสียท่าให้กับฝ่ายตรงข้าม ทุกคนที่อยู่ในบริเวณใกล้ๆกันนั้นต่างพากันหยุดชงักและหันมามองที่"นิลกาฬ"ที่กำลังยืนประจันหน้ากับแม่ทัพฝ่ายตรงข้าม "หลบไปเจ้าคนเถื่อน นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!!"แม่ทัพฝ่ายตรงข้ามตะคอกใส่"นิลกาฬ" ส่วนทางด้าน"นิลกาฬ"เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ถามแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามว่า"ท่านแม่ทัพ แม้ข้าจะเถื่อนก็เถื่อนเพียงตัว ใช่ที่จิตใจข้า เพียงแต่ข้าข้องใจว่าเหตุใดพวกท่านจำต้องฆ่ากันด้วย?!" คำถามของ"นิลกาฬ"ทำให้แม่ทัพฝ่ายตรงข้ามงุนงงจนตอบไม่ถูก แต่ในขณะที่"นิลกาฬ"กำลังรอคำตอบอยู่นั้นก็มีเสียงดังขึ้นทางด้านหลัง"พ่อหนุ่ม ขอบใจนะที่ช่วย แต่ข้าว่าสูรีบถอยออกไปเสียเถิด..."แม่ทัพคนที่เขาช่วยได้บอกกับเขา แต่"นิลกาฬ"ก็ยังเฝ้ารอคำตอบจากแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามอยู่

.

.

.

เมื่อเห็นท่าจะไม่ดีแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามได้ขอเปลี่ยนจากคำถามเป็นการท้าประลองกับ"นิลกาฬ"แบบตัวต่อตัวแทน ส่วน"นิลกาฬ"นั้นเมื่อรู้ว่าตนจะไม่ได้รับคำตอบแน่ๆแล้วก็รู้สึกผิดหวังแต่ก็ยอมทำตามข้อเสนอของแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามแต่โดยดี เมื่อแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามเห็นดังนั้นก็ได้บอกให้กองทัพของตนเองถอยออกไป ส่วนฝ่ายแม่ทัพที่"นิลกาฬ"ช่วยไว้นั้น เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามถอยออกก็สั่งให้กองทัพของตนถอยออกมาอีกเช่นกัน

.

.

.

กาประลองเริ่มขึ้น ในตอนแรกๆนั้น"นิลกาฬ"ทำท่าจะเสียเปรียบอยู่หลายครั้ง เมื่อแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามเห็น"นิลกาฬ"แบบนั้นจึงทำการรุกเข้าโจมตี"นิลกาฬ"แบบไม่ให้ตั้งตัวจนลืมสังเกตุไปว่า ดาบที่"นิลกาฬ"ใช้นั้นยังไม่ถูกดึงออกจากฝัก และในขณะนั้นเอง"นิลกาฬ"ได้โอกาสโจมตีโต้กลับฝ่ายตรงข้ามบ้างนั้นเป็นการโจมตีเพียงครั้งเดียวที่"นิลกาฬ"ใช้ดาบที่ยังไม่ได้ถูกถอดออกจากฝักโจมตีไปที่ฝ่ายตรงข้าม ผลของการโจมตีนั้นทำให้แม่ทัพฝ่ายตรงข้ามกระเด็นออกไปจากผื้นที่ประลองทำให้กองทัพฝ่ายตรงข้ามเสียขวัญเป็นอย่างมากจึงพากันล่าถอยออกไปจากบริเวณนั้น ทำให้กองทัพฝ่ายที่ถูกช่วยไว้นั้นส่งเสียงโฮ่ร้องออกมาด้วยความดีใจที่ได้รับชัยชนะ

.

.

.

ภายในเมือง"เขาศิลา"หลังจากกองทัพได้รับชัยชนะ ทางเมืองก็ได้จัดงานฉลองชัยชนะขึ้น และ"นิลกาฬ"เองก็ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานฉลองนี้ด้วยเช่นกัน และในงานนี้เองที่พบกับแม่ทัพคนที่เขาได้ช่วยชีวิตเอาไว้อีกครั้ง แท้จริงแล้วแม่ทัพผู้นี้คือ"ท้าวพันตา"ผู้ปกครองเมืองเขาศิลาแห่งนี้นั่นเอง "ท้าวพันตา"ได้พา"นิลกาฬ"ออกมาที่ลานกว้างที่จัดงานแล้วประกาศแก่ทุกคนที่รวมงานว่า"พี่น้องทั้งหลายเอ๋ย ชัยชนะในครั้งนี้เราได้รับความช่วยเหลือโดยชายหนุ่มผู้นี้ รวมถึงชีวิตของข้าเองก็รอดมาได้เพราะถูกชายหนุ่มผู้นี้ช่วยไว้อีกเช่นกัน ตัวข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะทดแทนอย่างไรได้อีกเช่นกันเพราะบุญคัณนี้ยิ่งใหญ่นัก นับแต่นี้เป็นต้นไป ชายหนุ่มที่ชื่อว่านิลกาฬผู้นี้จะมาเป็นบุตร์บุญธรรมของข้า นับตั้งแต่วันนี้และต่อจากนี้ต่อไป....."

.

.

.

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา"นิลกาฬ"ได้กลายเป็นบุตรบุญธรรมของ"ท้าวพันตา"ผู้เป็นใหญ่แห่งเขาศิลา และได้รับตำแหน่งแม่ทัพในกองทัพหลวง และสร้างความดีความชอบมากมาย แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่สามารถหาคำตอบที่ตัวเองต้องการได้ จนกระทั่งวันนึง"นิลกาฬ"ได้ถาม"ท้าวพันตา"ว่า"นายท่าน ท่านรู้จักคำว่า ทางเดินของชีวิตหรือไม่ขอรับ"เมื่อ"ท้าวพัยตา"ได้ยินดังนั้นก็ได้หัวเราะเบาๆแล้วตอบว่า"ลูกเอ๋ย คำๆนี้ไม่มีใครสามารถที่จะหาคำตอบที่แท้จริงได้หลอก มีแต่เจ้าของของคำนี้เท่านั้นที่จะรู้ความหมายของมันได้....ถ้าจะให้พ่อยกตัวอย่างนั้นก็ยาก แต่จะลองยกขึ้นมาสักตัวอย่างนึง อย่างตัวพ่อนี้พ่อเลือกที่จะทำให้ประชาชลของเราให้มีความสุขที่สุด และทำให้ดินแดนแห่งนี้ให้ดีที่สุดและดียิ่งกว่าดินแดนที่เสียไปเมื่อนานมาแล้ว สงครามของพวกเราจะได้สิ้สสุดลงเสียที.....นั่นคือสิ่งที่พ่อต้องทำให้ได้จนกว่าพ่อจะตาย พ่อเชื่อว่าแม้ว่าลูกจะยังหาคำตอบไม่ได้ในวันนี้ แต่ในวันข้างหน้าลูกจะหาคำตอบคำนี้ได้ด้วยตัวของลูกเอง..."

.

.

.

ต่อมา"นิลกาฬ"ได้ออกรบกับ"ท้าวพันตา" แต่ทว่าในระหว่างการสู้รบนั้น "ท้าวพันตา"ได้พลาดท่าถูกฝ่ายตรงข้ามสังหารในขณะที่"นิลกาฬ"นั้นก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงไม่สามารถข้าไปช่วย"ท้าวพันตา"ได้ทันสงครามจบลงโดยที่กองทัพของ"นิลกาฬ"และ"ท้าวพันตา"นั้นพ่ายแพ้ หลังจากที่ทุกอย่างจบลง"นิลกาฬ"ได้ค่อยๆพาร่างที่บอบช้ำเข้ามาหาร่าที่ไร้ซึ่งวิญญาณของ"ท้าวพันตา" "นิลกาฬ"นิ่งอยู่ครู่หนึ่งและค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับยกร่างไร้วิญญาณขอ"ท้าวพันตา"และร่างที่ไร้วิญญาณของไพร่พลของตนเองรวมถึงไพร่พลของฝ่ายตรงข้ามขึ้นมาวางเรียงกันและจุดไฟเผาตามลำดับ นิลกาฬได้มองดูเปลวไฟเหล่านั้นด้วยอาการสงบนิ่ง เขารู้ดีว่าสงครามนี้ไม่มีทางที่จะจบลงง่ายๆเขาจึงตัดสินใจที่จะไปในสถานที่แห่งหนึ่งจึงเดินออกสถานที่แห่งนั้นเมื่อไฟที่เผาศพเหล่ามอดดับลงแล้ว ส่วนทางเมือง"เขาศิลา"เมื่อรู้ข่าวว่ากองทัพของตนพ่ายแพ้และศูนย์เสียผู้ปกครองจึงพากันเสียใจกันไม่น้อย แต่ไมมีผู้ใดที่เสียใจไปกว่าผู้เป็นบุตรธิดาของ"ท้าวพันตา"ที่ต้องเสียผู้ที่เป็นบิดาแท้ๆและพี่ชายบุญธรรม

.

.

.

ทางด้าน"นิลกาฬ"เองก็ได้พาร่างที่บอบช้ำมาที่เมือง"สุดขอบฟ้า" ดินแดนที่เคยเป็นของพวก"คนตีนเขา"มาก่อน เมื่อมาถึงเขาก็ถูกทหารรักษาประตูเมืองขับไล่และทำร้ายร่างกายต่างๆแต่"นิลกาฬ"ก็ยังที่จะพยายามฝ่าไปให้ถึงหน้าที่พักอาศัยของผู้ที่เป็นใหญ่ในดินแคนแห่งนี้จนได้ และเมื่อเขามาถึงได้มีชายที่แต่งตัวเหมือน"องครักษ์"ออกมาขวางด้านหน้าและพูดกับ"นิลกาฬ"ว่า"คุณท่านกำลังรอท่านอยู่"และได้หันไปพูดกับทหารที่กำลังไล่ตามหลังนิลกาฬมา ว่า"หากมันผู้ใดยังบังอาจแตะต้องทำร้ายชายคนนี้อีกหละก็จะต้องโทษหนักสถานเดียว" สิ้นเสียเหล่าทหารที่กำลังไล่ตาม"นิลกาฬ"จึงพากันหยุดและไม่มีใครกล้าที่จะทำร้าย"นิลกาฬ"อีกเลย

.

.

.

หลังจากที่"องครักษ์"ได้นำ"นิลกาฬ"มาส่งถึงห้องโถงก็ได้เดินออกจากบริเวณนั้นไป ครู่ต่อมาได้มีชายคนหนึ่งแต่งตัวเต็มยศเดินออกมาจากด้านในแล้วพูดกับ"นิลกาฬ"ว่า"เรารอเจ้าอยู่นานแล้ว และเรารู้ด้วยว่าเจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลใด" เมื่อนิลกาฬได้ยินดังนั้นก็เงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกไปว่า"สูท่านผู้เป็นใหญ่แห่งดินแดนสุดขอบฟ้า ในเมื่อสูท่านรู้เหตุผลที่ตัวข้ามาในที่แห่งนี้ด้วยเหตุผลใดแล้ว ตัวข้าก็จะไม่พูดในสิ่งนั้น ไม่ว่าท่านจะทำเช่นใดกับตัวข้านั้นก็สุดแต่สูท่านเถิด ขอเพียงสูท่านทำตามที่ตัวข้าต้องการ ตัวข้าก็ยินดีแล้วขอรับ….. "ชายที่เป็นผู้นำแห่ง"ดินแดนสุดขอบฟ้า"ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มก่อนจะพูดกับ"นิลกาฬ"ต่ออีกว่า"เช่นนั้นแสดงว่าเจ้าเตรียมใจมาดีแล้วสินะ เช่นนั้นข้าขอถามอะไรเจ้าสักอย่าง ว่าในตอนนี้ ยามนี้ เจ้าต้องการที่จะทำสิ่งใดมากที่สุดในชีวิตขอเจ้า" "นิลกาฬ"ได้ตอบคำถามในทันทีว่า"ข้าแต่สูท่านผู้เป็นใหญ่แห่งดินแดนนี้ แม้นว่าในยามนี้ตัวข้ายังไม่สามารถจะตอบสูท่านได้ว่า สิ่งใดคือสิ่งที่ตัวข้าต้องการทำมากที่สุดสำหรับชีวิตตัวข้า แต่ในยามนี้ ตอนนี้ ข้าต้องกรทำในสิ่งที่ตัวสูท่านเองก็รู้ดีว่าตัวข้าต้องการที่จะทำในสิ่งใด แม้ต้องแลกด้วยชีวิตของตัวข้า ตัวข้าก็ยินดี" ชายผู้ที่เป็นผู้นำแห่ง"ดินแดนสุดขอบฟ้า"ได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีกได้แต่ยิ้มน้อยๆเท่านั้น

.

.

.

วันเวลาผ่านไปชาวเมืองเขา"ศิลา"ต่างพากันแปลกใจเมื่อมีศาลจาก"ราชทูต"ที่ถูกส่งมาจาก"คนบนฟ้า"พร้อมกับหนังสือคืนกรรมสิทธิ์ คืนพื้นที่ทั้งหมดของ"ดินแดนสุดขอบฟ้า"ให้กลับเป็นของ"คนตีนเขา"ดังเดิม ในครั้งแรกชาวเมืองไม่ค่อยเชื่อเหล่า"ราชทูต"ที่มาส่งศาลจึงรวมตัวกันล้อมจับตัวเหล่า"ราชทูต"ที่มาส่งศาลนั้นไว้เป็นตัวประกันเพื่อรอคำตอบ "คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้ มีแต่พี่ท่านเท่านั้น"

.

.

.

ในที่สุดเหล่าประชาชลของเมือง"เขาศิลา"และเมืองอื่นๆที่เคยอยู่ดินแดนแห่งนี้ ได้เดินทางมาถึง"ดินแดนสุดขอบฟ้า" ดินแดนที่พวกตนเคยอาศัยอยู่เมื่อนานมาแล้ว เมื่อมาถึงที่แห่งนี้ทุกคนได้นำเท้ากระดูกของคนในครอบครัวออกมาแล้วทำการฝังรวมกัน ณ ใต้ต้นไม้ประจำเมืองที่ยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม

.

.

.

"เจ้าจะไม่เข้าไปหาพวกเขาสักหน่อยหรือ นั่นคือคนของเจ้านะน้องชาย" "องครักษ์"พูดกับ"นิลกาฬ" "นิลกาฬ"จึงตอบว่า "หน้าที่ของตัวข้าที่ทำเพื่อพวกเขานั้นจบแล้ว ถึงคราวที่ตัวข้าต้องทำตามที่ข้าต้องการบ้างแล้วขอรับ" "องครักษ์"จึงถาม"นิลกาฬ"ต่ออีกว่า "น้องชาย เจ้าจะไม่ไปกับพวกเราจริงๆแน่หรือ" "นิลกาฬ"จึงตอบอีกว่า "ขอรับ ตัวข้าแน่ใจ อีกอย่างคนที่รูปร่างหน้าตาที่ผิดแปลกไปจากพวกท่านเช่นตัวข้านั้นไม่คู่ควรกับแดนสวรรค์หลอกขอรับ" "องครักษ์"ยังถามต่ออีกว่า "แล้วสิ่งที่เจ้าต้องการที่จะทำ สิ่งนั้นคืออะไรหรือน้องชาย" "นิลกาฬ"จึงตอบออกไปว่า "ตัวข้าจะออกเดินทางสู่โลกกว้างอีกครั้งเพื่อค้นหาคำตอบของ ตัวข้าเอง ว่าตัวข้าต้องการทำสิ่งใดมากที่สุดในชีวิตขอรับพี่ท่าน ฝากลาพ่อท่านด้วยนะขอรับ"

.

.

.

.

นับแต่นั้นเป็นต้นมาได้มีเรื่อเล่าขานต่อกันมาว่าเขาปรากฏตัวเพื่อช่วยเหลือผู้คนมากมายจากอันตรายและภัยร้ายต่างๆ และยังคงเดินทางตามหาคำตอบของการใช้ชีวิตของตนเองต่อไปจนกว่าจะพบคำตอบที่ตัวเขารอคอยมาอย่างยาวนาน

.

.

.

.

บทที่ 3 อินทรีเวหา

ณ ดินแดนตะวันออกอันห่างไกล ที่เมือง”สุวรรณโคม” ได้มีผู้กล้าหนุ่มผู้หนึ่งนามว่า “เดชา ยอดมัตตัย” ชายผู้นี้นับว่าเป็น”ผู้กล้า”ที่มีฝีมือที่สุดของเมืองแห่งนี้  ด้วยลักษณะนิสัยใจคอที่เด็ดเดี่ยวและกล้าหาญและรักในคุณธรรม จึงทำให้มีผู้คนมากมายทั้งภายในเมืองและผู้ที่อยู่ต่างเมืองชื่นชอบเขาและมักจะจ่างวานให้ไปทำงานให้ตนเสมอๆ และชื่อเสียงของเขานั้นดั้งไปถึงหูของชาวสวรรค์ผู้หนึ่ง นามว่า”ลูคัส” ที่กำลังต้องการหาผู้ที่จะมารับหน้าที่ตามหาต้นไม้แห่งภูตในตำนาน “มานา” แทนตนจึงส่งคนลงมาขอความช่วยเหลือจาก”เดชา ยอดมัตตัย”

.

.

.

  “แดนสวรรค์มีแต่ยอดฝีมืออยู่มากมาย ทำไมพวกท่านถึงได้เลือกคนบนโลกแถมยังเป็นคนเถื่อนเช่นข้าอีก พวกท่านคิดอะไรกันแน่” “เดชา”พูดกับตัวแทนของ”ลูคัส” ในครั้งแรก”เดชา”ได้ปฏิเศษตัวแทนที่”ลูคัส”ส่งมาขอความช่วยเหลือถึงสามครั้งและครั้งที่สี่นั้น”ลูคัส”ได้มาพบกับ”เดชา”ด้วยตัวเอง และเมื่อมาถึง”ลูคัส”ได้คุกเข่าขอร้อง”เดชา”ให้ช่วยตนตามหาต้นไม้แห่งภูตในตำนาน”มานา” “เดชา”นั้นตอนแรกก็คิดว่าจะปฏิเศษไปอีก แต่เมื่อเห็น”ลูคัส”คุกเข่าขอร้องขนาดนั้นแล้ว จึงไม่สามารถจะปฏิเศษได้ลง จึงถาม”ลูคัส”ว่า “ทำไมถึงได้ต้องการต้นไม้ต้นนั้นถึงขนาดมาคุกเข่าขอร้องข้าถึงขนาดนี้”  “ลูคัส”จึงตอบว่า “อีกไม่นานดินแดนของเรากำลังจะเกิดภัยร้ายครั้งยิ่งใหญ่จากสิ่งที่ชั้วร้ายที่สุดเท่าที่เคยมีมาก่อน มีแต่พลังของพวกภูตที่ถูกสร้างโดยต้นไม้ต้นนั้นเท่านั้นที่จะสามารถหยุดยั้งสิ่งชั้วร้ายนี้ได้”

.

.

.

หนึ่งเดือนหลังจากที่”เดชา”ยอมรับหน้าที่ตามหาต้นไม้แห่งภูตในตำนาน “มาน”า จาก”ลูคัส”แล้ว ก็ได้ออกเดินทางพร้อมกับ “มะลิ” สาวนักหาข่าวที่เป็นคนของ”พรรค์กระเบน”เช่นเดียวกับเขา และยังมี “ขาม” ชายผู้ที่เป็น”ผู้กล้าระดับตำนาน”ที่เป็นพี่ชายของ”มะลิ”และยังเป็นเพื่อนสนิดของ”เดชา”อีกด้วยร่วมถึง “ไพร” นักเล่นแร่แปลธาตุที่เป็นเพื่อนสนิดของ”เดชา”อีกคนหนึ่ง ส่วนทาง”ลูคัส”ก็ได้จัดส่งคนมีฝีมือมารวมกลุ่มกับ”เดชา”อีกสองคน “เอคทีฟ” หญิงสาวชาวสวรรค์ผู้ใช้เวทขั้นสูง จอมดาบ”ไซย์”  และ ร่วมถึง”แวมป์” ผู้ใช้สัตว์อสูร ทั้งหมดได้มุ่งหน้าสู่ดินแดน”ทะเลเหนือ”ตามข้อมูลทั้งหมดที่ได้รวบรวมมาก่อนหน้านี้

.

.

.

“เมื่อไรเราจะถึงที่หมายซะทีหละเดชา….ข้าเมาเรือนี่จะแย่อยู่แล้ว….”ไพรพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่บอกว่ากำลังเมาเรืออย่างเห็นได้ชัด เมื่อเดชากับเพื่อนอีกสองคนหันมาดูไพรก็ขำที่ไพรมีอาการเมาเรือแล้วบอกกับไพรว่า “ทำใจเถอะว่ะเพื่อนเอ่ย เราต้องอยู่บนเรือลำนี้อีกอย่างน้อยเดือนหนึ่ง กว่าจะไปถึงแผ่นดินทะเลเหนือ เพราะเรือธรรมดาจะเดินทางไปที่นั่นไม่ได้ง่ายๆ ก็เพราะทะเลในแถบนั้นปั่นป่วน แล้วก็ยังมีพวกสัตว์ร้ายแห่งท้องทะเลอยู่มากกว่าในที่อื่นๆของโลก แม้แต่พวกเราเองก็เข้าไปได้ยาก เราจึงต้องใช้เรือบินลำนี้ไงหละ เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะและความเสียหายโดยไม่จำเป็นได้มากที่สุด ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหลอกเพื่อนเอ่ย เดี๋ยวก็ชิน….”หลังจากที่เดชาพูดกับไพรจบแล้วก็หันมามองที่กลุ่มชาวสวรรค์ที่”ลูคัส”ส่งมาแล้วพูดว่า”พวกท่านนี่ก็เก่งนะ มาอยู่บนเรือแบบนี้แต่ครั้งแรก แต่กลับไม่แสดงอาการเมาเรือเลย”

.

.

.

ในที่สุด เรือเหาะได้เดินทางเข้าใกล้เขตุทะเลเหนือ”เดชา”จึงสั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อมที่จะลงจอดและเตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องฉุบเฉิน  และเมื่อเรือลงจอดเรียบร้อยแล้ว”เดชา”และทุกๆคนได้ลงมาจากเรือแล้วออกสำรวจบริเวณใกล้ๆกับเรือโดยรอบ แล้วได้ประชุมกันในเวลากลาคืนเพื่อหาทิศทางที่จะออกสำรวจตรงจุดที่แน่นอนในการค้นหาเป้าหมายในตอนเช้า รุ่งเช้าทุกคนได้รวมตัวกันและแบ่งเป็นกลุ่มย่อยผสมกัน เดชา – มะลิ – ไซย์ มุ่งหน้าไปทิศเหนือ ไฟร – แวมป์ – แอคทิฟ และขาม มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก และตกลงกันว่า จะไม่เดินทางกลับเรือ จนกว่าจะหาต้นไม้ในตำนานพบ และถ้าหากใครพบเป้าหมายให้ส่งสัญญาณบอกตำแหน่งทันที

.

.

.

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงผ่านไปกลายเป็นวัน วันผ่านไปกลายเป็นอาทิตย์ ทุกคนก็ยังไม่พบวี่แววของต้นไม้ในตำนานเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งกลุ่มของ”เดชา”ได้มาหยุดอยู่บริเวณริมฝั่งทะเลสาบแห่งหนึ่งจึงหยุดพักและหาเสบียงเพิ่มเติม”เดชา”ได้เดินแยกออกมาหาเสบียงอีกที่หนึ่งแถวบริเวณทะเลสาบ สายตาของเขาก็ได้เห็นชายแก่คนหนึ่งกำลังนั่งตกปลาอยู่บนโขดหินใกล้ๆกันกับเขา “เดชา”จึงเดินเข้าไปหาชายแก่แล้วพูดว่า”ผู้อวุโส ท่านอยู่ที่นี่หรือ”ชายแก่จึงตอบว่า”ใช่….ข้าอยู่ที่นี่ ว่าแต่เจ้าเถิดมาทำอะไรในที่แห่งนี้””เดชา”ได้ยินชายแก่ถามกลับดังนั้นก็ตอบไปอย่างไม่ปิดบังว่า”ข้ามาตามหาต้นไม้แห่งภูตมานาในตำนาน ผู้อวุโสรู้จักหรือไม่ขอรับ”ชายแก่ได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดไปว่า”อีกแล้วหรือนี่ ตามหาต้นไม้นี่กันอีกแล้วหรือ””เดชา”ได้ยินชายแก่พูดแบบนั้นจึงร้องถามชายแก่ด้วยอาการร้อนรนว่า”ผู้อวุโส ท่านรู้จักที่อยู่ของต้นไม้ต้นนั้นหรือขอรับ ถ้าเช่นนั้นต้นไม้ต้นนั้นอยู่ที่ไหนหรือขอรับ”ชายแก่จึงตอบว่า”….ใช่….ข้ารู้ ถ้าหากว่าเจ้าต้องการต้นไม้แห่งภูตนั่นจริงๆข้าก็จะบอกว่าต้นไม้แห่งภูตนั้นอยู่ที่ไหน แต่เจ้าตอบคำถามข้ามาอย่างหนึ่งสิว่า เจ้ารักในสิ่งใดมากที่สุดในชีวิตเจ้า” “เดชา”จึงตอบว่า”สิ่งที่ข้ารักที่สุดของข้าก็คือพวกพ้องทั้งหลายของข้า รองลงมาคือบ้านเมืองของข้าขอรับผู้อวุโส”ชายแก่ได้ฟังดังนั้นก็ถามต่อไปว่า”หากเจ้าต้องศูนย์เสียสิ่งเหล่านั้นไป เจ้าจะทำเช่นไร” “เดชาจึงตอบไปว่า”หากเป็นบ้านเมือง ก็สามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้ แต่หากชีวิตของคนที่เป็นพวกพ้องของข้านั้น…..มันก็ตอบยาก….”ชายแก่ได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า”เป็นคำตอบที่ดี จงจำในสิ่งที่เจ้าพูดไว้ที่นี่ให้ดี จงรับสิ่งนี้ไปแล้วเจ้าจงมุ่งหน้าไปตรงใจกลางของทะเลสาบ แล้วเจ้าจะพบเกาะที่มีต้นไม้ต้นใหญ่ที่เจ้ากำลังตามหาอยู่ที่นั่น เจ้าต้องไปที่นั่นเพียงลำพัง โดยใช้สิ่งที่ข้าให้แก่เจ้าเท่านั้นถึงจะเข้าไปในที่แห่งนั้นได้ มันคือชะตากรรมของเจ้า และเจ้าจงจำไว้อีกอย่าง แม้เจ้าจะศูนย์เสียกล่องดวงใจขอเจ้าไป แต่เจ้าจะได้รับการเยียวยาจากราชาแห่งพงไพร”

.

.

.

หลังจากที่”เดชา”ได้แยกทางกับชายแก่ลึกลับคนนั้นแล้วก็รีบใช้ของที่ชายแก่ให้มาแล้วรีบตรงไปยังเกาะกลางทะเลสาบตามที่ชายแก่คนนั้นได้บอกไว้ “เดชา”ได้เดินทางมาเรื่อยๆจนพบเกาะกลางทะเลสาบนั้นแล้วก็เตรียมจะเข้าไปภายในเกาะแต่กลับพบกับสัตว์ร้ายแห่งท้องทะเลจำนวนหนึ่งออกมาขวางหน้าเอาไว้”เดชา”พยายามที่จะหาทาที่จะไม่ต้องปะทะกับสัตว์ร้ายแห่งท้องทะเลเหล่านั้น แต่กลับพบว่าทุกหนทางเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายเหล่านั้น หลังจากที่วนดูอยู่หลายรอบ”เดชา”จึงตัดสินใจที่จะบุกตีฝ่าไปด้วยตัวคนเดียว คิดดังนั้นแล้ว”เดชา”เริ่มเปิดฉากตีฝ่าเข้าไป หลังจากใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งจึงสามารถเข้ามาภายในเกาะแห่งนั้นได้

.

.

.

หลังจากที่ใช้เวลาซ่อนตัวอยู่ภายในเกาะระยะหนึ่ง “เดชา”จึงเริ่มทำการค้นหาต้นไม้แห่งภูตในตำนานทันที แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะส่งสัญญาณบอกตำแหน่งของตนให้คนอื่นๆรู้ จากนั้นได้เริ่มการค้นหาทันที เขาได้เดินเข้าไปจนถึงตรงใจกลาของเกาะกลาทะเลสาบเขาก็ได้พบกับต้นไม้ต้นต้นหนึ่งที่มีลำต้นใหญ่มากเท่าที่เขาเคยพบเห็น และเขาเห็นอีกว่าบริเวณโคนของลำต้นมีโผลงที่สามารถเข้าไปภายในได้ “เดชา”จึงตัดสินใจที่จะเสี่ยงดวงเข้าไปภายในโผลงของต้นไม้อีกครั้งหนึ่งซึ่งตลอดเวลาที่เขาเข้ามาบนเกาะกลางทะเลสาบนี้ เขาคิดอยู่ตลอดเวลาว่า”เราหันหลังกลับไปไม่ได้อีกแล้ว ต้องไปต่อให้ได้เท่านั้น…..”

.

.

.

ภายในโผลงของต้นไม้นั้น”เดชา”ได้พบเข้ากับลูกแก้วขนาดใหญ่ ลูกแก้วเหล่านั้นมีสีเหมือนเปลือกไข่มุก จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นข้างในได้ว่ามีสิ่งใดอยู่ภายในหรือไม่ หลังจากที่เดินดูเหล่าบรรดาลูกแก้วขนาดใหญ่ที่มีอยู่มากมายภายในต้นไม้ต้นนี้แล้ว เขาจึงลองสัมผัดกับลูกแก้วลูกหนึ่งดู ทันทีที่เขาแตะลงบนลูกแก้วได้มีสะเก็ดแสดงออกมาจากลูกแก้วใบนั้น และลูกแก้วใบนั้นได้แตกออกรวมถึงลูกอื่นๆต่อไปด้วย ทันใดนั้นได้ปรากฏร่างของชาย – ญ ออกมาจากจุดที่ลูกแก้วเหล่า และได้มีเสียงของชายแก่ลึกลับคนนั้นดังขึ้นว่า”นับแต่นี้เป็นต้นไป พวกนั้นคือคนของเจ้า จงจำไว้ให้ดีว่า หากเมื่อใดที่ภารกิจของเจ้าเสร็จสิ้น จงปล่อยให้พวกเขาเป็นอิสระ แล้วเจ้าจะพบแต่ความเจริญรุ่งรืองสืบต่อไป จงไปได้แล้ว” หลังจากที่เสียงของชายแก่ลึกลับผู้นั้นกล่าวจบ”เดชา”ได้ตะโกนถาตามหลังต่อไปว่า”ผู้อวุโส ท่านเป็นใครกันแน่….?!”แต่กลับไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมาอีกเลย

.

.

.

หลังจากที่”เดชา”ไม่ได้คำตอบใดๆจากชายแก่ลึกลับคนนั้นแล้ว เขาคิดจะกลับไปที่ริมทะเลสาบแต่เมื่อเขามองดูเหล่าผู้มาใหม่ที่มีจำนวนมากกว่าที่ตัวเขาหรือเรือที่เขาขึ้นมาที่เกาะแห่งนี้ก็ไม่สามารถจะบรรณทุกทุกคนไปได้หมด เขาอุทานหลุดปากออกไปว่า”จะเอาออกไปหมดได้ยังไงนี่….ต้องใช้เรือที่ลำใหญ่กว่านี้….” พอเขาพูดจบ เกาะกลางทะเลสาบก็สั่นไหวเป็นการใหญ่กว่าเขาจะรู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าเกาะกลางทะเลสาบทั้งเกาะกำลังลอยอยู่กลางอากาศ และแท้จริงแล้วเกาะกลางทะเลสาบแห่งนั้นเป็นเรือขนาดยักษ์  ที่สามารถลอยอยู่บนอากาศได้ พอเขาได้สติเขาก็พูดขึ้นลอยๆว่า”ถ้ามันขยับไปข้างหน้าได้ก็ดีสิ…..”พูดจบเรือก็ขยับไปด้านหน้าจริงๆ

.

.

.

หลังจากที่”เดชา”ใช้เวลาในการทดสอบกลไกของเรือลำนั้นอยู่ เขาก็ยังได้ค้นพบอีกว่า เหล่าสิ่งของที่ชายแก่ลึกลับผู้นั้นให้มานั้น สามารถใช้ร่วมกับอาวุธในการต่อสู้ได้และยังสามารถช่วยลดระยะเวลาในการเดินทางได้อย่างหน้าเหลือเชื่ออีกด้วย เมื่อเขาเดินทางมาถึงบริเวณริมฝั่งทะเลสาบ ตรงที่เขาเริ่มออกเดินทาง เขาได้ส่งสัญญาณติดต่อไปหาทุกคน และเดินทางไปที่จุดนัดพบกันนั่นก็คือที่เรือที่พวกเขาใช้เดินทางมานั่นเอง

.

.

.

และเมื่อ”เดชา”เดินทางมาถึงจุดนัดพบก็พบว่าทุกคนได้มารอกันอยู่พร้อมหน้า”ท่านหายไปไหนมา พวกเราห่วงกันแทบแย่…”คือประโยคแรกที่”มะลิ”เอ่ยถาม”เดชา” “ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง……แต่ว่า ข้าคิดว่าข้า พบในสิ่งที่เราต้องการแล้ว”เขาพูดขึ้นพร้อมกับผายมือมาด้านหลัง แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้ดูก็มีเสียงๆหนึ่งดังออกมาจากบริเวณใกล้ๆกับเรือของพวกเขา”นายท่าน! นายท่านอยู่ที่ไหนครับ?!....” “เสียงนี้มัน ยิบมัน คนส่งสารณ์ไม่ใช้หรือ”ไซย์พูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองหาที่มาของต้นเสียง เมื่อทั้งสองพบกัน คนส่งสารณ์ก็ได้พูดกับ”ไซย์”และทุกๆคนว่า”แย่แล้วครับนายท่าน! พวก”ขบฎอากอนนำกำลังมาปะทะที่วิหารของราชิณีแดงแล้วครับ!! กระผมเดาว่า พวกนั้นคงกำลังจะทำการปลุกให้ราชิณีแดงตืนขึ้นอีกเป็นแน่ เราควรทำอย่างไรดีครับนายท่าน!!??” “ราชิณีแดงงั้นหรือ!!”แอคทีฟได้อุทานขึ้น “ราชิณีแดง? มันคืออะไรงั้นหรือ?” ”ขาม”ได้ถาม”แอคทีฟ” “แวมป์”ซึ่งเป็นผู้ใช้สัตว์อสูรจึงอาสารับหน้าที่อธิบายให้กับทุกคนฟัง”ราชิณีแดงคือสิงมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดของดินแดนสวรรค์ ว่ากันว่า นางแค่ตนเดียวก็สามารถที่จะสร้างหายะนะให้กับเมืองสวรรค์หรือแม้กระทั่งโลกเบื้องล่างได้และสามารถสร้างรอยบอบช้ำให้กับโลกอย่างมหาสารเลยทีเดียว แต่ทว่านางกลับถูกสะกดโดยองครักษ์ ผู้เป็นบุตรชายของเจ้าสวรรค์รุ่นแรกโดยทำให้นางอยู่ในสภาพจำษิณธุและพันธนาการเอาไว้อย่างหนาแน่น และสถานที่ที่ใช้สะกดนางไว้และได้กลายเป็นวิหารในเวลาต่อมาเพื่อกักขังนางไว้อีกชั้นหนึ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้นางออกมาสู่ภายนอกได้” “เราต้องขัดขวางขบฎพวกนั้น อย่าให้พวกนั้นปลุกนางได้!!” “ไซย์”พูดพร้อมกับยืนขึ้น”เดชา”ได้ยินดังนั้นก็ยินดีอาสาที่จะเข้าร่วมในศึกของชาวสวรรค์ครั้งนี้ด้วยเช่นกัน จึงตกลงกันว่าจะนำคนที่รวบรวมมาได้ไปช่วยรบกับกองกำลังของ”ขบฎอากอน”และเมื่อ”ไซย์”รับคำขอของเดชาแล้วทั้งหมดก็มุ่งสู่แดนสวรรค์ทันที

.

.

.

เมื่อทั้งหมดเดินทางมาถึงแดนสวรรค์แล้ว”ไซย์”ได้แยกตัวออกไปเพื่อที่จะนำกองกำลังของตัวเองมาช่วยอีกแรงหนึ่ง และได้มอบหมายให้”แอคทีฟ”และ”แวป์”เป็นผู้นำทางไปสู่วิหารแห่งราชิณีแดง และเมื่อทั้งหมดได้มาถึงก็ได้เห็นกองกำลังของพวกขบฎมีจำนวนมากกว่ากองกำลังที่รักษาวิหาร “เดชา”จึงรีบนำกองกำลังของตนเข้าตีกับฝ่าย”ขบฏอากอน”ทันที หลังจากตะลุมบอลกันอยู่ครู่หนึ่ง”เดชา”ได้พละเข้ามาภายในวิหารเนื้องจากตัวเขามีความรู้สึกแปลกๆกับบางอย่างอยู่ภายในวิหาร และเมื่อเขาเข้าไปด้านในก็พบว่า”มะลิ”ได้ถูกชายคนหนึ่งจับตัวเอาไว้ได้ และทันทีที่ชายคนนั้นเห็น”เดชา”เข้ามาก็ไม่รีรอหรือมีคำพูดใดๆออกมาจากชายคนนั้น ชายคนนั้นได้ใช้ดาบแทง”มะลิ”อย่างเต็มแรงจนดาบทะลุอกของ”มะลิ”ออกมา”ไม่!!!!” ”เดชา”อุทานด้วยความตกใจ หลังจากนั้นชายแปลกหน้าคนนั้นได้ทิ้งร่างของ”มะลิ”ลงมาตรงหน้าของ”เดชา”แล้วหลังให้พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถฟังเข้าใจได้ “มะลิ….มะลิ ตื่นสิมะลิ!! ได้ยินเสียงข้าไหม อยู่กับข้านะ อยู่กับข้า !!!ตื่นสิ!!!” “เดชา”กอดร่างที่ไม่ไหวติงของ”มะลิ”ไว้แน่นพร้อมกับเรียกชื่อของเธอเพื่อหวังให้เธอพื้นคืนมา แต่ก็ไร้ผล

.

.

.

ทันใดนั้นได้มีการระเบิดขึ้นตรงผนังบริเวณที่ชายแปลกหน้าคนนั้นอยู่ เมื่อ”เดชา”แหงนหน้าขึ้นไปดูก็เห็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดเดินออกมา และชายแปลกหน้าคนนั้นได้คุกเข่าลงกับพื้นและพูดว่า”ข้าคนรับใช้ของท่าน คนพวกนั้นคือคนที่จะมาทำลายล้างท่าน!!!”หลังจากที่ชายแปลกหน้าคนนั้นพูดจบก็ถูกสิ่งมีชีวิดประหลาดตนนั้นจับยกขึ้นและฉีกร่างออกเป็นส่วนๆทันที หลังจากนั้นก็ได้เดินลงมาและตรงมาที่”เดชา”ทันที และเมื่อมาถึง”เดชา”จึงถามสิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นออกไปว่า”เจ้าคือราชิณีแดงอย่างนั้นหรือ!?”.

.

.

ทางด้าน”ไซย์”ได้นำกองกำลังเข้าตีกองกำลัง”ขบฎอากอน”จากทางด้านข้างของวิหารอย่างสุดความสามารถ จนสามารถตีกองทัพแนวหน้าของกองทัพขบฎแตกออกได้และบุกตีกองทัพหลักของกลุ่มกบฎต่อทันทีและสารมารถสังหารแม่ทัพของกลุ่มขบฎได้ในกองทัพหลักนั้น ฝ่ายขบฎเมื่อรู้ว่าแม่ทัพฝ่ายตนถูกสังหารแล้วนั้นก็พากันเสียขวัญและพากันหนีเอาตัวรอด กองทัพของ”ไซย์”ก็ไล่ตามคนเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว ผู้ที่รอดถูกจับเป็นเฉลยศึกแต่ส่วนใหญ่ต่างพากันสิ้นชีพกลางสนามรบเพราะถูกปืนใหญ่ของ”ไซย์”ยิงใส่ในขณะวิ่งหนี ก่อนจะไปพบกับกองกำลังที่ดักซุ้มรออยู่ก่อนแล้ว

.

.

.

เมื่อสถานการณ์ภายนอกสงบลงเรียบร้อยแล้ว ”ไซย์”จึงนำกำลังบางส่วนเข้าไปในวิหาร และเมื่อเขาเข้าไปถึงด้านในของวิหารเข้าได้พบกับ”เดชา”และ”มะลิ”ในอ้อมกอดของเขา และด้านหน้าของพวกเขาคือ”ราชิณีแดง”ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นศพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”นี่คือฝีมือของคุณหรือ เดชา?”แต่ไม่มีคำตอบใดๆจาก”เดชา”เลย “ไม่หน้าเชื่อ คุณคนเดียวจะสามารถสังหารอสรูร้ายตนนี้ลงได้จริงๆ ขนาดท่านองค์รักษ์ที่ว่ากันว่าเป็นยอดฝีมือแห่งสวรรค์ยังไม่สามารถที่จะสังหารอสรูตนนี้ลงได้!!!””แอคทีฟ”พูดด้วยความชื่นชม “เดชา น้องสาวข้าเป็นอะไร?!””ขาม”ถาม”เดชา”ด้วยความเป็นหว่างน้องสาวตน”นางปลอดภัย ไม่เป็นไรแล้ว แต่ข้าขอโทษที่ข้าไม่สามารถช่วยเหลืออะไรหลานในท้องคนแรกของเอ็งได้……””เดชา”พูดทั้งน้ำตา ซึ่ง”ขาม”ก็เข้าใจความรู้ศึกของ”เดชา”ผู้ที่เป็นเพื่อนรักเป็นอย่างดีจึงไม่พูดอะไรต่อไปอีก ได้แต่นั่งลงน้ำตาใหลอยู่เงียบๆ”ไพร”เองก็เสียใจด้วยเช่นกันที่ไม่ได้เข้ามาช่วย”เดชา”กับ”มะลิ”ได้ทัน ในที่นั้นมีแต่ความเศร้าสะหลด

.

.

.

หลายวันต่อมาอาการบาทเจ็บของ”มะลิ”ดีขึ้นเธอพื้นขึ้นมาท่ามกลางความดีใจของทุกคน แต่เธอเองก็เสียใจมากที่เธอไม่สามารถช่วยชีวิตลูกน้อยที่อยู่ในท้องของเธอได้ “เดชา”และ”ขาม”รวมถึงคนอื่นๆต่างพากันปลอบโยนเธออยู่หลายวันจนเธอทำใจได้และกลับมาเข้มแข็งดังเดิมอีกครั้งหนึ่ง

.

.

.

ผ่านไปหนึ่งเดือน”ลูคัส”ได้แต่งตั้งให้”เดชา”เป็น”อินทรีสวรรค์”และออกคำสั่งไปยังโลกเบื้องล่างว่า”จากนี้ไป ชาวมัตตัยทุกคนไม่ใช่คนเถื่อนเฉกเช่นก่อน แต่เป็นผู้ที่มีความคิด อารยธรรม เช่นเดียวกันคนเมือง และชาวโลกทุกคนที่เจริญแล้ว”ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อเป็นเกียดติยศที่อาสาเข้าร่วมในสงครามครั้งสุดท้ายนี้ และยังสามารถให้”เดชา”ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง”ความจริง สิ่งที่ท่านประทามมานั้นก็มากพอแล้วขอรับ เมื่อท่านอนุญาติ ข้าใคร่จะขอให้ท่านช่วยปลดปล่อยเหล่าภูตที่มากับข้าให้เป็นอิสระด้วยเถอะขอรับ เพราะข้าได้รับปากกับผู้ที่ดูแลเหล่าภูตแล้วว่า หากภาระกิจทุกสิ่งทุกอย่างจบแล้วจะปล่อยพวกเขาเป็นอิสระ” “ผู้ที่ดูแลภูตเหล่านี้คือใคร ชื่ออะไรหรือ?””ลูคัสถาม” ”ไม่ทราบขอรับ เขาไม่บอกว่าตนเองเป็นใครมาจากที่ใด เพียงแค่ให้สิ่งเหล่านี้แก่ข้าเพื่อเข้าถึงเหล่าภูตเหล่านั้น…..””เดชา”ได้หยิบเอาของทั้งหมดที่ชายแก่ปริศนามอบให้มาวางไว้ตรงหน้า ”ลูคัส”เห็นสิ่งเหล่านั้นแล้วจึงพูดว่า”สิ่งของเหล่านั้นท่านจงเก็บไว้ให้ดี มันมีคุณค่าและคุณประโยชน์มากๆจนหาค่าไม่ได้ เรื่องดูแลโลกเบื้องล่างเราคงต้องรบกวนท่านด้วย เรารับคำขอของพวกท่าน ท่านจงพาเหล่าภูตเหล่านั้นไปในที่ที่พวกเขาควรอยู่เถิด””ขอบพระคุณเจ้าสวรรค์มากครับ ของทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่อนปี”

.

.

.

4 ปีผ่านไป “เดชา”ได้หวนคิดถึงในช่วงเวลานั้นถึงคำพูดของ”ราชิณีแดง”ว่า”นั้นคือชื่อที่ผู้คนส่วนใหญ่เรียกเราแบบนั้น แต่หาได้มีใครรู้ชื่อจริงๆของเราเฉกเช่นเรื่องราวของเราเมื่อครั้งที่ยังใช้ชีวิตเช่นพวกเจ้า……”สิ่งมีชีวิตประหลาดตอบกลับ “หมายความว่าอย่างไร ข้าไม่เข้าใจ?” “เดชา”ไม่เข้าใจในคำพูดของราชิณีแดง “เราหมายความว่า ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นมนุษย์เช่นพวกเจ้าเมื่อนานมาแล้ว แต่เราต้องกลับกลายมาเป็นแบบนี้ก็เพราะคนเสียสติที่ต้องการจะควบคุมทุกอย่างบนโลกเพียงเท่านั้น โดยไม่สนใจว่าเราจะเป็นเช่นไร และคนคนนั้นก็คือพ่อของเราเอง…..สตรีนางนี้คือคู่ครองของเจ้าหรือ อยากให้นางรอดหรือไม่? เราสามารถช่วยได้แต่ชีวิตน้อยๆที่อยู่ในครรภ์ของนางนั้นเราไม่อาจช่วยได้แล้ว หากเจ้ายังลังเลก็จงปล่อยให้นางสิ้นชีพตามเด็กน้อยในครรภ์ของนางไปเถิดเพราะพลังชีวิตของนางเหลือน้อยเต็มที………..””เหตุใดเจ้าถึงต้องการช่วยเรา?!””เดชาถาม””เราช่วยตัวเราเองต่างหาก เราไม่อยากจะมีชีวิตในคราบของอสูรร้ายอีกแล้ว…….แล้วเจ้าจะช่วยคู่ครองของเจ้าไหม?””ช่วย!!””เดชา”ตอบกลับ “เมื่อใดก็ตามที่เราใช้พลังหมด ร่างนี้จะไม่สามารถกลับมาใช้งามได้อีก และจะสลายไปในไม่ช้า เราจะหลอมวิญญาณและพลังงานทั้งหมดที่เรามี เข้าไปสู่ร่างของนาง จากนี้ไปเราและนางจะเป็นเพียงหนึ่งเดียว จงจำไว้ให้ดีว่าเมื่อไรที่นางเจ็บ เราก็เจ็บ และเมื่อไรที่นางสิ้นชีพ เราก็สิ้นชีพไปด้วยเช่นกัน และไม่ต้องกังวลว่าร่างนี้จะถูกเราสิงสู่ยึดครง นางยังคงเป็นนางคู่ครองของเจ้าเช่นเดิม แต่เมื่อใดที่เกิดอันตรายขึ้นกับนาง เมื่อนั้นเราจะออกมาปกป้องนางให้เจ้าเอง……” และแล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้นและสิ้นสุดลงในเวลาไม่นานนัก ไม่นานนัก”ไซย์”และคนอื่นๆก็พากันเข้ามาในวิหารจนไปพบกับ”เดชา”อยู่ตรงที่นั้นเอง

.

.

.

ไม่นานนัก”เดชา”ได้ฝันว่าเมืองสุวรรณโคมถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดเขาเมืองผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก เมืองทั้งเมืองจมอยู่ใต้ทะเล มันทำให้เขาสะดุ้งตัวตื่นแล้วนั่งคิดวิตกกังวลจนถึงเช้า ในที่สุดเขาก็นึกถึงคำทำนายของชายแก่ปริศนาที่ได้ทำนายไว้แก่เขา มันทำให้เขาไม่สบายใจนัก จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้บอกกับ”มะลิ”ว่า”มะลิ ข้าคิดว่าเอ็งควรจะกลับไปเมืองของเอ็งก่อนเถอะ ข้าว่าอีกไม่นานนักเรื่องร้ายๆกำลังจะเกิดขึ้นกับเมืองๆนี้ แล้วตอนนี้เอ็งก็กำลังตั้งท้องอ่อนๆด้วย อย่างน้อย ก็ช่วยทำให้ข้าสบายใจหน่อยเถอะ ว่าพวกเอ็งจะปลอดภัย””มะลิ”เอง ถึงแม้จะไม่อยากไป  แต่ก็ต้องจำใจต้องไปเพื่อให้”เดชา”ผู้เป็นสามีสายใจ หลังจากนั้นมาทั้งคู่ก็ไม่เคยพบหน้ากันอีกเลย มีเพียงจดหมายที่เขียนติดต่อกันเป็นระยะเท่านั้น

.

.

.

เวลาผ่าไป ในขณะที่”เดชา”เข้าไปในป่า  ระหว่างทางนั้นเองเขายินเสียงๆหนึ่งแววมาตามลม เมื่อเขาพยายามฟังมันดีๆก็รู้ว่ามันคือเสียงของเด็กที่กำลังร้องไห้อยู่กลางป่า เขาคิดว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับครอบครัวของเด็กแน่ๆ จึงรีบวิ่งตามเสียงไป  แต่เมื่อวิ่งเข้าไปใกล้กับต้นเสียงแล้ว เสียนั้นก็หยุดลงกลายเป็นเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขก่อนที่จะค่อยๆเงียบลงอีกครั้งียหนึ่ง เมื่อเขาหันมองซ้ายขวาเพื่อหาต้นตอของเสียงนั้นอีกครั้ง เขาก็ได้พบกับเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับสนิดอยู่และใกล้ๆกันนั้นได้มีแม่เสือตัวใหญ่ตัวหนึ่งนอนอยู่ เมื่อมันเห็นเขาแม่เสือก็ได้ขู่คำรามใส่”เดชา”ราวกับว่าแม่เสือกำลังปกป้องลูกน้อยของตัวมันเอง”ไม่เป็นไรแม่เสือ ใจเย็นๆ ข้าไม่คิดจะทำอันตรายแม่เสือหรือเด็กน้อยคนนี้ ข้าเพียงแค่ต้องการอยากจะรู้ว่าแม่เสือไปนำเด็กน้อยผู้นี้มามจากที่ใดกัน หากครอบครัวของเด็กน้อยผู้นี้ไม่มีอยู่แล้วไซร้ ข้าใคร่ขอแม่เสือนำเด็กผู้นี้ไปเลี้ยงดูเป็นบุตร์บุญธรรม แม่เสือจะขัดข้องหรือไม่ประการใด? ”ราวกับแม่เสือฟังภาษามนุษย์เข้าใจ แม่เสือเดินถอยออกมาจากเด็กน้อยแล้วปล่อยให้”เดชา”อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา”แม่เสือไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะรักและดูแลเด็กน้อยคนนี้เสมือนสายเลือดเดียวกับข้า และเหมือนที่แม่เสือคอยดูแลเด็กน้อยคนนี้ หากวันใดข้าผิดคำสัญญา วันนั้นขอให้แม่เสือเป็นผู้สังหารข้าเถิด”เมื่อเขาให้คำหมั่นสัญญากับแม่เสือแล้ว แม่เสือได้คาบเอาห่อผ้ามามอบให้แก่”เดชา”ก่อนที่จะเดินจากไปจนลับตา เมื่อเขาแกะห่อผ้าออกมาภายในเป็นดาบที่หักและด้ามที่ยาว ยาวกว่าดาบทั่วไปจนเขาคิดว่าบุคคลทั่วไปไม่สามารถใช้ดาบยาวทั้งใบดาบและด้ามแบบนี้ แม้เขาจะสงสัยกับดาบที่หักเล่มนั้นมาเท่าไรแต่ก็เก็บปริศนานั้นไว้แล้วนำเด็กน้อยเดินทางกับบ้านของตน

.

.

.

“ไอ้หนู เอ็นนี่แปลกนะ ขนาดแม่เสือตัวนั้นยังไม่คิดจะกัดกินเอ็ง กลับรักเอ็นดูราวกับลูกแท้ๆของมันเอง เสือน่ะถูกยกย้องให้เป็นราชาแห่งป่าเขาเลยเชียวนะ ทั้งพละกำลังที่เหนือสัตว์ล่าเนื้อด้วยกันชนิดอื่นๆในแถบนี้จะเป็นรองก็แค่ช้างที่เป็นสัตว์กินพืชที่ตัวใหญ่กว่า แม้แต่เสียงคำรามเพียงครั้งเดียวยังสามารถทำให้ลิงที่อยู่บนต้นไม้สูงๆตกลงมาเป็นอาหราก็ยังได้ ถึงแม้ลวดลายของมันจะสวยก็เถอะ แต่ก็นะขนานเสือแก่ๆยังหาผู้ที่กล้าตอกรกับมันซึ่งๆหน้าแถบจะไม่มีเลยเลยแล้ว……….อ๋อใช่แล้ว!! ข้านึกออกแล้วชื่อขอเอ็ง พยัคฆ พยัคฆที่แปลว่าเสือไง ต่อไปนี้เอ็งชื่อว่าพยัคฆ ขอต้อนรับสู่พรรค์กระเบนนะพยัคฆลูกพ่อ!! ”                       

RPG Fantasy:Delirium(ความคุ้มคลั่ง)

เนื้อรื่อง

ในยุคที่มีแต่"ผู้กล้า" ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่"ผู้กล้า" ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นใคร มากจากบ้าน-เมืองไหน ทำอาชีพใด ก็สามารถที่จะเป็น"ผู้กล้า"ใด้ด้วยกันทั้งนั้น

.

.

.

....ข้ามันก็แค่"นักล่าสัตว์ร้าย"เท่านั้น ที่สนใจแต่งานของตัวเองเท่านั้นณ. เมืองอาเดก้อน แค้วนแอสตีส จุดศูนย์รวมของผู้กล้า ชายหนุ่มคนนึงกำลังเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม....

"ท่านรามิน มีอะไรรึขอรับ"ชายหนุ่มถามเด็กสาว

"ทะ..ท่านพยัคฆ..!!"เด็กสาวตะโกนเรียชื่อของชายหนุ่มแล้ววิ่งเข้าไปหลบที่ด้านหลังแล้วพูดต่ออีกว่า"ขะ..เขาจะ..."

เมื่อพยัคฆหันหน้ามองทางที่รามินวิ่งมาหาก็ได้พบกับผู้ชายคนนึงแล้วพูดขึ้นว่า"ตั้งแต่ที่แค้วนสิงค์มา ข้าก็ไม่คิดว่าจักพบเจอกับเอ็งได้ที่แค้วนแห่งนี้อีก....ผู้กล้าแห่งแค้วนดารา ดาก้า...."

"เฮอะ! งั้นหรือ! เราพบกันก็ดีแล้ว มาตัดสินกันเลยว่า ผู้ใด้จะแข็งแกร่งกว่ากัน....เจ้าบ้านนอก!!"ดาก้าพูดท้าทายกับพยัคฆพร้อมทั้งยกหอกใบกว้างขึ้นมาอยู่ในท่าต่อสู้ ส่วนพยัคฆเองก็ตั้งท่าเตรียมต่อสู้เหมือนกัน"ก็ดีเหมือนกัน....ข้าเองก็เริ่มเบื่อที่จะปล่อยให้เอ็งทำเรื่องเยี่ยงนี้อีกไมได้อีกแล้วเช่นเดียวกันนั่นแล...."กล่าวจบพยัคฆได้หันมาบอกกับรามินว่า"ท่านรามิน กรุณาช่วยกระเถิบออกไปห่างๆอีกหน่อยนะขอรับ ประเดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา"

"เวลาแบบนี้ยังจะห่วงคนอื่นอยู่อีกหรอ!! อ่อนหัดสิ้นดี!"ดาก้าตะโกนใส่พยัคฆพร้อมทั้งแทงหอกเข้าใส่พยัคฆทันที

"ปั่บ!!"

"ทั้งอาวุธ ทั้งเสื้อเกราะ มันไม่ใช่ของๆเอ็ง เอ็งใช้ของๆคนอื่นมาทำร้ายข้าไม่ได้ดอก!"พยัคฆสามารถปัดปลายหอกออกไปได้และเคลือนตัวเข้าหาดาก้าอย่างรวดเร็ว

"พลัก"....."โครม"

พยัคฆโจมตีใส่เข้าที่ใบหน้าของดาก้าเต็มแรง ทำให้ดาก้าหงายหลังล้มลงไปนอนกับพื้น....สลบเหมือด!

"หลายครั้งหลายคราที่เอ็งโดนเยี่ยงนี้ แลก็มาขอร้องให้ข้าปล่อยตัวเอ็งไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า....แต่หนนี้เอ็งกลับหลับสนิด...ก็ดี!"พยัคฆพูดขึ้นแล้วล้วงเอาม้วนกระดานไม้ไฝ่ออกมาจากภายในเสื้อแล้วกางออก

"พึบ"

"เริ่มกระทำการจับกุม ณ. บัดนี้"

"ซู่บ"

ม้วนกระดานไม้ไฝ่ได้กระทำการดูดเอาดาก้าเข้าไปภายในจนหมด และก็ม้วนกลับเข้าไปอยู่ในสภาพเดิม

"หมับ"

"....การจับกุมเสร็จสิ้น...."พยัคฆพูดขึ้นแล้วมัดม้วนกระดาดไม้ไฝ่เพื่อจะเก็บเป็นเวลาเดียวกับรามินเดินเข้ามาแล้วถามพยัคฆว่า

"ท่นพยัคฆคะ....สิ่งนั้นคืออะไรหรือคะ?"

"สิ่งนี้คือ คำภีร์พิพากษา ภายในนี้จะมีอาคมเบิกแดนกับอาคมผูกมัดกำกับอยู่ ด้วยสิ่งนี้ข้าสามารถจะส่งผู้กระทำผิดกฎของผู้กล้า หรือ นักล่าไปถึงศาลสูงได้ในทันที ส่วนเรื่องนอกเหนือจากนั้น....ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ดอก"พยัคฆบอกกับรามิน"คะ..."

.

.

.

.

วันต่มา.....

"กริ๊ง"

เสีงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น"อ๊ะ!.....ยินดีตอนรับค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ....?"รามินบอกกับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาในร้าน

"เรากำลังตามหาคนๆนึงอยู่"หนึงในกลุ่มลูกค้าได้บอกกับรามิน

.

.

.

อีกด้านนึง ใจกลางป่าใกล้ๆกับเมืง ขณะพยัคกำลังฝึกวิชาอยู่นั่นเอง

"ก๊อบ"

มีเสียงกิ่งไม้หักไม่ไกลนักดังมาจากด้านข้างของพยัคฆ พยัคฆนั้นสามารถรู้ได้ทันทีว่ามีอะไรกำลังจะเข้ามา"แปลกดีแท้....วิชาเราใกล้จะสำเร็จแล้ว แถมป้ายรางวันค่าหัวเจ้าพวกนี้เกลื่อนไปทั่วทุกแว้นแค้วน....อีกอย่าง ไม่มีตัวอะไรที่คู่ควรแก่การทดสอบวิชานี้ได้เท่านี้อีกแล.....ราชันย์แห่งหมัด....คิงด้อม!!"

.

.

.

"เฮ้อ......เกือบไม่รอดเหมือนกันแฮะ....สมแล้วที่เป็นคิงด้อม แข็งแกร่งสมคำเล่าลือจริงๆ แต่....ข้าก็ทำสำเร็จแล้ว พ่อครู...ท่านเห็นรึไม่.... " พยัคฆพูดพึมพัมคนเดียวเบาๆ ครู่ต่อก็ได้มีเสียๆนึงดังขึ้นมาจากด้านหลัง

"ครู....ครูพยัคฆใช่หรือเปล่าว...?"เด็กสาวคนนึงพูดขึ้นพร้อมทั้งเดินเข้ามาดูใกล้ๆ"ครูพยัคฆจริงๆด้วย!!"เด็กพูดขึ้นอีกครังด้วยความ ดีใจแล้วโผเข้ากอดทันที

"ซาซาช่า!! เอ็งมาทำอะไรที่นี่?!"พยัคฆพูดด้วยความตกใจ

"ก็มาหาครูนั่นแหละ ว่าแต่ครูมาทำอะไรในป่าแบบนี้ล่ะ"ซาซาช่าถามพยัคฆ

"ฝึกวิชาอยู่น่ะสิ....."พยัคฆตอบและเป็นเวลาเดียวกับที่ซาซาช่าหันไปเห็นคิงด้อมนอนอยู่ก็ร้องทักไปว่า"นี่ครูสู้กับเจ้าตัวนี้โดยไม่ใช้อาวุธหรือ..!?"

"ว่าแต่เอ็งเถิด มีเหตุอันใดถึงมาหาข้าถึงนี่...."พยัคฆถามซาซาช่ากลับไปบ้าง"คุณหนูของฉันเค้าต้องการพบครูน่ะสิ เค้ามีเรื่องอยากให้ครูช่วยเหลือ...."ซาซาช่าตอบ "คุณหนู....อ้าว?! นี่เอ็งไม่ได้ครองเมืองซิงค์ครานแล้วหรือ ข้าไมเห็นรู้เรื่อง!?"พยัคอุทาน "ฉันว่าครูไม่รู้น่ะดีแล้วหละ....เอาเป็นว่าครูช่วยไปหาคุณหนูท่านก่อนได้หรือเปล่าว?....ส่วนเรื่องนี้ฉันจะเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันนะ"ซาซาช่าตอบ "แล้ว....คุณหนูของเอ็งท่านเป็นผู้ใดกัน?"พยัคฆถามต่ออีกครั้ง"คุณหนูท่านเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากเชียวหละ ที่สำคัญคือ....ไม่ใช่ผู้กล้า..."

.

.

.

.

อีกด้านหนึง

"คุณหนูคะ....จะดีหรือคะที่ให้คุณซาซาช่าไปคนเดียวแบบนั้น...."หญิงสาวคนนึงพูดกับเด็กสาวอีกคนนึงผู้เป็นคุณหนู"ดีแล้วหละ เพราะมีแค่คุณซาซาช่าคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักคนๆนี้ดีที่สุดในกลุ่มของพวกเรา ประเดี๋ยวก็จะมาคงแล้วคะ...."เด็กสาวผู้เป็นคุณหนูพูดขึ้น ไม่นานนัก ซาซาช่าและพยัคฆก็กลับมาถึงโรงเตี๊ยม "ฃอโทษคะคุณหนู มาช้าไปหรือเปล่าวคะ..?"ซาซาช่าถามเด็กสาว "ไม่หรอคะ นี่น่ะหรือคือครูพยัคฆที่คุณพูดถึง?"เด็กสาวถามขึ้น"ใช่ค่ะ! นี่!คือครูพยัคฆแห่งมัตตัยค่ะ!"ซาซาช่าแนะนำพยัคฆแก่เด็กสาว"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อไอริส เป็นนักพยากรณ์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ครูพยัคฆ"เด็กสาวแนะนำตัว"เรียกพยัคฆเฉยๆก็กได้ขอรับคุณหนู"พยัคฆบอกกับไอส "แล้ว....มีเหตุใดที่ท่านต้องการพบข้ารึ"พยัคฆถามไอริส"คุณพี่แอนนิซี่ ช่วยหยิบสิ่งนั้นมาให้หนูหน่อยได้ไหมคะ?"ไอริสบอกกับหญิงสาวอีกคนนึง"ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"แอนนิซี่ตอบกลับ "ฉันรู้ว่าคุณรู้จักสิ่งๆนี้"ไอริสพูดกับพยัคฆไม่นานนักแอนนิซี่ได้ยกลังไม้ออกมาวางไว้ตรงหน้าของพยัคฆแล้วนำแผ่นหินที่แตกออกมาวาง "นี่มันศิลาวิปโยคนี่!! ท่านได้มันมาจากแห่งใดกัน!!?"พยัครองขี้นด้วยความตกใจ"ด้านเหนือของที่นี่ คนที่นำมันมาก็คือคนที่คุณจับกุมตัวไปเมื่อวานนี่ค่ะ และฉันรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีกตอนนี้....คุณเองก็หน้าจะรู้ดีสินะคะ..."ไอริสพูด ทันใดนั้นรู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังกำลังใกลเข้ามาและไอริสได้บอกกับพยัคฆต่ออีกว่า"ผู้ที่จะหยุดสิ่งๆนั้นได้และสามารถช่วยเหลือเมืองนี้ได้มีแต่เทพอสูรผู้พิทักษ์เท่านั้น ได้โปรดช่วยนำความเหล่านี้ไปบอกเเก่เทพอสูรตนนั้นด้วยเถอะคะ!!?"

.

.

.

คืนนั้น

"จะให้ข้านำความเรื่องนี้ไปบอกงั้นรึ...."พยัคฆได้คิดถึงคำขอร้องของไอริส"ล้อเล่นใช่ไหมเนี้ย"

วันต่อมา ในขณะที่ทุกคนในเมืองกำใช้ชีวิตอย่างปกติเช่นทุกวัน ทันใดนั้นบนท้องฟ้าก็มืดครึ้มลงและปรากฏร่างของเพธิดาขนาดใหญ่ลอยลงมาจากท้องฟ้า ทุกคนในเมืองต่างเห็นในสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ากันเกือบทุกคน รวมถึงไอริสและทุกคนในกลุ่มก็อยู่ตรงนั้นด้วยเช่นเดียวกัน "นั่น....นั่นคืออะไรกัน?!"แอนนิซี่พูดขึ้นด้วยความตะลึง"นั่นคือเทพธิดาวิปโยค เทพธิดาแห่งความหายนะ คุณพี่แอนนิซี่ ครั้งนี้หนูไม่รู้ว่าต่อจากนี้อะไรกำลังจะเกิดขึ้น....แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่า วันนี้ของเมืองนีจะจบลงแบบไหน หนู....มองอะไรต่อจากนี้ไม่เห็นแล้วคุณพี่....!"ไอรีสบอกกับแอนนิซี่ด้วยความร้อนรนเพราะแม้จะเป็นนักทำนายแต่ก็ไม่สามารถมองเห็นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป"ใจเย็นๆค่ะคุณหนู ฉันเชื่อว่าจะไม่เป็นไรแน่นอน แต่ในตอนนี้เราควรทำในสิ่งที่ควรจะทำไม่ใช่หรือคะ?"ซาซาช่าพูดเชิงปลอบไอริส"นั่นสินะ ตอนนี้เราควรทำในสิ่งที่ควรทำก่อน ต่อจากนี้ไปจะเป็นอย่างไรก็เอาไว้ทีหลัง ขอบคุณมากๆนะคะ คุณซาซาช่า"ไอริสกล่าวขอบคุณซาซาช่า"ทุกคน.........!!! รีบหนีเร็วเข้า!! นี่คือเทพธิดาแห่งหายนะ!! รีบหนีไป.....!!!"่ไอริสตะโกนบอกกับทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ทันใดนั้น. เทพธิดาแห่งความหายนะเริ่มขยับตัวและเริ่มโจมตีใส่ผู้คนในเมืองทันที ผู้คนภายในเมืองมีแต่ความโกลาหล 

"ทางนี้ค่ะ...ทางนี้!!"แอนนิซี่ร้องเรียกคนที่กำลังหนี"เร็วๆเข้าเถอะค่ะ!!" ในระหว่างที่กำลังชุลมุนอยู่นั่นเองตรงกลางลานกว้างของเมืองได้มีผู้หญิงท้องแก่คนนึงนอนอยู่กับพื้น"นั่น!? แย่แล้ว!! คุณซาซาช่าฝากตรงนี้ด้วยนะคะ!!"แอนนิซี่รีบบอกกับซาซาช่าและรีบวิ่งไปช่วยผู้หญิงท้องแก่คนนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่เทพธิดาแห่งความหายนะกำลังจะฟาดดาบลงตรงนั้นพอดี"แย่แล้ว!! แบบนี้ไม่ทันแน่ๆ!!"

"ตูมมมม."

"บ้าจริง!! ไม่ทันหรือนี่!!!?"

.

.

.

.

"นี่เอ็งน่ะ! ชื่อนแอนนิซี่ใช่ไหม? เอ้านี่!"มีเสียงเรียกจากด้านหลังของแอนนิซี่ พยัคฆนั่นเองและในอ้อมแขนมีผู้หญิงท้องแก่คนนั้นอยู่ด้วย "รับไป"พยัคพูดพร้อมกับวางผู้หญิงท้องแก่ลงเพื่อให้แอนนิซี่เพื่อพาไปที่ปลอดภัย"แล้วจักเอาเช่นไรดี?"พยัคฆถามแอนนิซี่"แล้วคุณได้นำคำขอร้องของคุณหนูไปบอกกับเทพอสูรผู้พิทักษ์แล้วหรือยังหละคะ?"แอนนิซี่ถามพยัคฆกลับ"ข้านำความไปบอกแล้ว....ท่านอสูรบอกว่าจะรีบตามมา"พยัคฆตอบ"งั้นก็หมายความว่า เราต้องถ่วงเวลาเอาไว้จนกว่าเทพอสูรผู้พิทักษ์จะมาถึงงั้นสินะคะ?"แอนนิซี่ออกความเห็น "เห็นท่าจักใช่....แต่ก่อนอื่นเอ็งรีบพาคนท้องไปในที่ๆปลอดภัยก่อนเถิด แล้วรีบไปบอกกับคุณหนูว่าจะทำเช่นไรต่อ ส่วนข้าจักอยู่ตรงนี้ ดูว่ามีผู้ใดหนีไม่ทันแล้วต้องการความช่วยเหลืออีก"พยัคฆบอกกับแอนนิซี่ และก่อนที่ทั้งคู่จะแยกจากกันพยัคฆได้ตะโกนตามหลังแอนนิซี่ไปอีกว่า"อย่าลืมบอกข้านะหากได้เรื่องอย่างไรแล้ว" "ช่างทรงพลังยิ่งนัก....นี่ขนาดยังไม่ลืมตาตืนเลยนะนี่...."

.

.

ทางด้านแอนนิซี่เมื่อพาผู้หญิงท้องแก่ไปที่ปลอดภัยแล้วก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ไอริสฟัง"ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ต้องลงมือกันเองเเล้วหละค่ะ เตรียมตัวให้พร้อมนะคะ"  "กรุณารอพวกเราด้วยครับ!!"มีเสียๆหนึ่งดังขึ้น"ให้พวกเราไปด้วยนะครับ!! ในฐานะของผู้กล้าเราจะไม่ยอมให้สิ่งๆนั้นมาทำลายเมืองนี้เด็ดฃาด!!"เหล่าผู้กล้าแสดงความประสงค์ขอรวมเข้าต่อสู่"ได้สิคะ....แต่งานนี้ไม่มีเงิน ไม่มีชื่อเสียงนะคะ มีแต่ชีวิตในวันพรุ่งนี้ของพวกคุณกับทุกๆคนเท่านั้นนะคะ...."ไอริสพูดแล้วเดินออกไปด้านนอก"คุณหนูคะ?...ไหนบอกว่ามองไม่เห็นแล้วนี่คะ?"แอนนิซี่ถามไอริสด้วยความสงสัย"มันแปลกนะคะคุณพี่....พอฉันมองคนพวกนี้แล้วฉันเห็นภาพแบบนั้นขึ้นมาได้ แต่กับเทพธิดาองค์นั้นกับคุณพยัคฆ....ฉันกลับไม่เห็นอะไรเลย....ทั้งในตอนนั้นและตอนนี้...."

.

.

ด้านนอกพยัคฆนั้นกำลังหลบการโจมตีของเทพธิดาอยู่"อุบ๊ะ! ขนาดหมัดอัดอากาศยังถูกปัดป้องไปได้ เยี่ยงนี่หมัดสำริดแบบธรรมดานี่คงไม่ได้แล้วสิ...." "คุณพยัคฆคะ..!!"เสียงแอนนิซี่กำลังวิ่งมาหาพยัคฆ"เราตกลงกันแล้วค่ะ กลุ่มของพวกเรากับกลุ่มผู้กล้า เราจะร่วมมือกันช่วยถ่วงเวลาจนกว่าเทพอสูรผู้พิทักษ์จะมาถึงคะ!"แอนนิซี่บอกกับพยัคฆ"กับพวกผู้กล้าด้วยรึ! เช่นนั้นก็เยี่ยมไปเลย แต่ขออย่าให้เจ้าพวกนั้นใจเสาะหนีไปเสียก่อนก็คงดี"พยัคฆพูดขึ้นอย่างมีกำลังใจแต่ก็ยังมีห่วงอยู่บ้าง

.

.

"กระสุนจรัสฟ้า!!"ไอริสใช้ท่าพิฆาตยิงกระสุนเวทใส่เทพธิดาแห่งความหายนะทันที

"คมเขี้ยวอสรพิษสีเงิน!!"แอนนิซี่ก็ใช้ท่าพิฆาตโจมตีใส่เทพธิดาช่นเดียวกัน

"ทิ้มแทงจันทรา!!"ซาซษช่าเองก็โจมตีใส่เทพธิดาด้วยท่าพิฆาตเช่นกัน

"....ท่าพิฆาตของข้าทำอันตรายร่างกายเอ็งไม่ได้....เช่นนั้นก็ต้องนี่!! วิชาลับของวิชาหมัดขั้นสูงสุดแห่งพรรคกระเบน เทพสำริด!!"พยัคฆคำรามขึ้นแล้วรวบรวมพลังทั้งแล้วปลดปล่อยออกมาในคราวเดียว

"ซูบบบบบบบ.."ตูมมมม.."...."ครืนนนนน..."

ณ. ตอนนี้พยัคฆได้มีแขนเป็นแขนเป็นสำริดและมีแขนเพิ่มขึ้นอีก3คู่!!"มาดวนกัน!!"พยัคฆคำรามขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะพุ่งเข้าไปโจมตีเทพธิดาแห่งความหายนะ ส่วนกลุ่มผู้กล้านั้นต่างช่วยกันโจมตีใส่เทพธิดาแห่งความหายนะเช่นเดียวกัน การโจมตีดำเนินต่อไปจนกระทั่ง

"ตูมมมมม..."

มีการโจมตีที่ทะลุการป้องกันของเทพธิดาไปได้แล้ถูกใบหน้าของเทพธิดาแบบจังๆ! ผลของการโจมตีนั้นทำให้เทพธิดาลืมตาตี่นจนกลายเป็นเทพธิดาแห่งความหายนะอย่างแท้จริงและเริ่มโจมตีทุกๆคนที่อยู่บริเวณมั้นในทันที"แย่ล่ะสิ!!"พยัคฆอุทานขึ้นด้วยความตกใจเป็นเวลาเดียวกับเทพธิดากำลังฟาดดาบลงมาที่กลุ่มของไอริสพอดี "ฮึ่ม..!!"พยัคฆได้พุ่งตัวเข้าไปขวางแล้วใช้แขนทั้งหมดรับดาบของเทพธิดาแทน

"เชิง..." "หวือ...." "โครมมมมม.."

แขนทั้งหมดของพยัคฆที่ใช้รับดาบของเทพธาดนั้น ทั้งหมดแตกกระจายออกเป็นส่วนๆ ส่วนตัวของพยัคฆเองนั้นได้รับแรงกระแกจากดาบกระเด็นออกไปตกในป่าด้านนอกของเมือง

.

.

.

"ครูพยัคฆ!!"ซาซาช่าอุทานขึ้นแล้วตั้งท่าเตรียมจะวิ่งเข้าไปช่วยพยัคฆแต่กลับถูกดาบของเทพธิดาขวางเอาไว้

"ฟู่...." ฟ้าววววว...""ตูมมมมมม..."

มีลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งมาชนเข้ากับเทพธิดา ทำให้เทพธิดากระเด็นลอยออกนอกเมืองไปไกล"ข้าว่าสูท่านหยุดทำเรื่องเยี่ยงนั้นจักดีกว่า ท่านเทพธิดา...."เสียงๆนึงดังขึ้นออกมาจากลูกไฟที่ลอยอยู่บนอากาศที่ค่อยๆมอดดับลงจนสนิดเผยให้เห็นร่ายกายกำยำร่างๆนึงออกมา"เจ้า!! เจ้าน่าจะดับสูญไปแต่ครั้งสงครามไตรเทพแล้วมิใช่รึ!? เหตุใดจังมาที่แห่งนี้?!!"เทพธิดาอุทานขึ้นด้วยความแปลกใจ"ข้ามาอยู่ที่แห่งนี้ได้ก็เพราะสูท่านนั่นแล ท่านเทพธิดา"อสูรตนั้นบอกแก่เทพธิดา"หากเจ้าคิดจักเข้ามาขวางข้าล่ะก็!! ข้าจักสังหารเจ้าให้ดับดิ้นเสียตรงนี้!!"เทพธิดาพูดขึ้นด้วยความโกรธ"....อันตัวข้าเองก็มิอย่างจักมีเหตุระแคะระคายอันใดกับสูท่านดอก เพียงแต่จักมาหยุดท่านเพียงเท่านั้น...."อสูรตนนั้นบอกกับเทพธิดาด้วยความอ่อนใจ"หากต้องการจักช่วยเจ้าพวกมนุษย์ที่น่าสังเวชพวกนี้นัก ก็สังหารตัวข้าให้ดับดิ้นเสียตรงนี้เถิด!!"เทพธิดาพูดขึ้นพร้อมกับตรงเข้าไปโจมตีอสูรตนนั้นทันที ส่วนอสูนตนนั้นเห็นท่าทีว่าจะเกลี้ยกล่อมไม่ได้จึงดึงเอาดาบที่เหน็บไว้ด้านหลังออกมาแล้วใช้ป้องกันการโจมตีของเทพธิดาทั้งๆที่ยังไม่ดึงฝักดาบออก"เจ้า!! เหตุใดถึงไม่ปลดดาบออกจากฝัก?!"เทพธิดาถามอสูรตนนั้นด้วยความโกรธ"ข้าเคยบอกกล่าวกับสูท่านแล้วใช่หรือไม่ว่า ข้าไม่อยากมีเหตุระแคะระคายอันใดกับสูท่าน ข้าเพียงแค่มาหยุดท่านเพียงเท่านั้นมิใช่รึ...?"อสูรตนนั้นตอบกลับ ดำตอบนั้นสร้างความไม่พอใจให้แก่เทพธิดาองค์นั้นเป็นอย่างมากจึงตะโกนออกไปสุดเสียงว่า"เช่นนั้น!! หากเจ้าต้องการที่จักหยุดข้าล่ะก็!! มีเพีงแค่ต้องสังหารข้าให้ได้เท่านั้นหนทางเดียวเพียงเท่านั้น!!! เจ้าอสูรเอ๋ย!!...."อสูรตนนั้นเมื่อได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่และกล่วออกไปว่า"ในเมื่อสูท่านประสงค์ความวิบัติแห่งชีวิตของสูท่านเป็นทางออกสุดท้าย....เช่นนั้นตัวข้าก็จำเป็นต้องสังหารสูท่าน....ให้ดับดิ้นลงเสียตรงนี้...."อสูรตนนั้นบอกพร้อมกับดึงดาบอันยาวใหญ่ออกจากฝัก

.

.

.

.

เมื่ออสูรตนนั้นดึกดาบออกจากฝักเรียบร้อยแล้วก็พุ่งตรงโจมตีเทพธิดาทันที

"เชิงงงงง...."

เมื่อคมดาบของทั้งสองปะทะกัน อสูรตนนั้นได้เห็นภาพในอดีดของเทพธิดา.....

....ครั้งหนึ่งเคยมีครอบครัวนึง พ่อ แม่ ลูก อศัยอยู่ในเขตุเเดนของเทพธิดา แต่ทว่าความสุขของครอบครัวนี้ต้องจบลงเมื่อมีชาวเมืองที่อาศัยอยู่ใกล้ๆกับเขตุแดนของเทพธิดา ชาวเมืองๆนั้นได้กระทำการจับกุมตัวสมาชิกทุกคนในครอบครัวเอาไว้แล้วทุกคนถูกตั้งข้อหาเป็นผู้ใช้ศาสตร์มืด แล้วเป็นต้นเห็นของการศูนหายของผู้คนในเมืองและสัตว์เลี้ยง ทั้งที่ครอบครัวนี้บริสุทธิ์ และพยายามแสดงความบริสุทธิ์แล้วแต่กลับไม่มีผู้ใดในเมืองเชื่อถือเลยแม้แต่คนเดียง แต่ความจริงคือผู้นำของเมืองๆนั้นต้องการแค่ที่ดินบริเวณนั้นทั้งหมดมาเป็นของตนเองเพียงเท่านั้น ในไม่ช้าทั้งหมดถูกตัดสินโทษให้ประหารชีวิต เมื่อถึงเวลาประหาร ผู้เป็นพ่อได้ตะโกนสาปแช่งทุกๆคนในเมืองๆนี่ให้ประสบพบแต่ความวิบัติหายนะด้วยน้ำมือของเทพธิดาแห่งดินแดนนั้น หลังจากประหารผู้เป็นพ่อ-แม่ไปแล้วนั้น มือประหารกำลังจะทำการประหารผู้เป็นลูก แต่แล้วเกิดเหตุขึ้น มีเพธิดาองค์นึงลอยอยู่เหนือเมืองนั้น ทุกคนในเมืองต่างเห็นและนึกหวนถึงคำสาปแช่งของผู้เป็นพ่อของเด็กจึงพากันก้มหน้าขอร้องเทพธิดาแล้วทำการปล่อยเด็กออกมาจากเครังพันธนาการ แต่สายไปเสียแล้วเทพธิดาได้กระทำการกวาดล้างเมืองๆนั้นในทันทีตามคำสาปของผู้เป็นพ่อของเด็กน้อยคนนั้น จากเทพธิดาที่รักสงบได้กลับกลับเป็นเทพธิดาแห่งความหายนะนับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา

.

.

.

.

เมื่ออสูรตนนั้นได้เห็นภาพแบบนั้นเข้าจึงหยุดชะงักและรีบถอยออก"ชิ'!....เห็นในสิ่งที่มิครวซะแล้ว....เพราะเยี่ยงนี่ไง....ข้าถึงมิอยากจักกลับมา..."อสูรตนนั้นบ่นพึมพัมในใจและอสูรตนนั้นรู้ว่าการที่จะปลดปล่อยเทพธิดาองค์นี้ได้ก็มีแต่ต้องสังหารให้ได้เท่านั้น"จิตใจแห่งสูท่านมือนบอดด้วยโทษะแลความอาฆาตแค้น....เเม้เป็นเทพก็ยังหนีสิ่งนี้ไมพ้นเลยรึนี่....ข้าจะปลดปล่อยสูท่านจากความน่ารังเกลียดนี้ให้ท่านเอง.....ด้วยดาบนี่..."อสูรตนนั้นพูดพร้อมขยับดาบที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ"ไฟนี้จักช่วยชำระล้างจิตใจแลวิญญานของสูท่านได้ นั้นจักทำให้สูท่านกลับมาเป็นเทพธิดาที่รักสงบได้ดังเดิม......"พูดจบอสูรตนนั้นได้ยกขึ้นเหนือหัวแล้วควงดาบทั้งๆที่มีเปลวไฟ"มหาเพลิง....กัมปนาท....!!"เปลวไฟที่ถูกปล่อยออกไปนั้นได้ถูกร่างของเทพธิดาอย่างเต็มๆแม้ว่าเทพธิดาจะทำการป้องกันอย่างไรก็ไม่เป็นผล ในช่วงสุดท้ายก็นที่เปลวไฟจะเผาร่างของเทพธิดาจนหมดสิ้นได้สบตากับอสูรตันนั้นพร้อมกับพูดว่า"....ขอบคุณมากๆ....ที่ช่วยเหลือ..."

.

.

.

.

ทันทีที่เปลวไฟดับลงได้มี่ร่างของเด็กสาวคนนึงร่วงล่นลงมาจากบริเวณที่เทพธิดาเคยอยู่ ก่อนที่ร่างของเด็กสาวจะกระแทกกับพื้นอสูรตนนั้นได้จับตัวเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี"ไม่ใช้ร่างของเทพธิดาองค์นั้นนี่....เยี่ยงนี้นี่เอง...คงต้องพากลับไปด้วยจนกว่าจะพบใครออกมารับจักดีกว่า..."

.

.

อีกด้านหนึ่งในเมือง

"มันจบลงแล้ว...."ไอริสพูดขึ้นแล้เงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนกลับเป็นอย่างเดิม"เอ๋?....จบแล้วหรือคะคุณหนู? แล้วไหนเทพอสูรผู้พิทักษ์ล่ะคะ?"ซาซาช่าถามไอริส"ก็ลูกไฟลูกเมื่อกี้นี้ไงหละ...."แอนนิซี่ตอบแถนไอริส"จบแล้วหรอ....ดีจัง....เอ๋!?....แล้วครูพยัคฆล่ะ!!"ซาซาช่าเพิ่งนึกถึงพยัคฆ"ไม่เป็นไร ข้าอยู่นี่..."เสียงพยัคฆดังออกมาจากหัวมุมของบ้านหลังนึงที่อยู่ใกล้ๆกัน"ครู!!!?"ซาซ่ช่าร้องขึ้นเสียงดังและเตรียมจะโผเข้ากอดพยัคฆแต่พอดีเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึงอยู่บนหลังของพยัคฆ"ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง..."พยัคฆพูดขอโทษพวกของไอริส"ค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะ..."ไอริสตอบ"แล้วผู้หญิงคนนี้....ครูไปพบที่ไหนหรอคะ...?"ซาซาช่าถามพยัคฆ"....ท่านอสูรนี่สิ....นำมาให้ข้าพามาที่นี่แล้วให้ข้าดูแลอีก....แถมยังบอกอีกว่า เด็นคนนี้น่าสงสาร อีกตางหาก"พยัคฆตอบแล้วถอนหายใจเฮือก....

.

.

คืนนั้นทุกคนได้จัดเลี้ยงฉลองใญ่กันภายในโรงเตี๊ยมและด้านนอก

"สุดท้าย....ก็หาได้มีผู้ใดออกไปรับไม่..."พยัคฆนั่งพูดอยู่ภายในห้องของตัวเองพร้อมกับเด็กสาวที่ตนแบกขึ้นหลังมานอนอยูบนเตียง ไม่ได้ออกไปด้านนอก"น่าสงสารรึ....คงจักใช่ ทั้งพ่อทั้งแม่ก็ถูงลงโทษทั้งๆที่โทษนั้นมิได้เป็นความจริงเป็นเพียงคำพูดโปปดของคนที่อยากได้ในสิ่งที่มิใช่ของๆตน...."พยัคฆพูดพรางเอามือลูบหน้าผากของเด็กสาวเป็นเวลาเดียวกับเด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี"อ้าว....ตืนแล้วรึ..."พยัคฆถามเด็กสาวพร้มทั้งแนะนำตัวเอง ส่วนเด็กสาวนั้นได้แต่พยักหน้า"แล้วเอ็งชื่ออันใดรึ..?"พยัคฆถามชื่อของเด็กสาว คราวนี้เด็กสาวกลับส่ายหน้า"อ้าว?....นี่จำอะไรไม่ได้เลยรึ?"พยัคฆร้องถ้ามเด็กสาว ส่วนเด็กสาวก็ได้เเต่นิ่งๆ"เช่นนั้นข้าจักตั้งให้ก็แล้กัน....เอาเป็น....เออ....ฟ้าใสแล้วกัน!"พยัคฆพูด"...ฟ้าใส..."เด็กสาวพูด "ใช่....เมฆหมอกเมฆฝนได้จางหายออกไปแล้ว ก็จักเหลือท้องฟ้าสีครามที่งดงาม....ข้าว่ามันเหมะกับเอ็นนะ กับคำว่าฟ้าใส"พยัคฆบอกกับเด็กสาว ส่วนเด็กสาวก็ได้แค่พยักหน้ารับเหมือนเดิม

.

.

"คุณหนูไอริส ท่านจักกลับไปเมืองของท่านเมื่อใดกันรึขอรับ?"พยัคฆถามไอริสที่กำลังนั่งอยู่บริเวณลานก้วงของเมือง"วันพรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับแล้วล่ะค่ะ มีอะไรหรือคะ?"ไอริสตอบพร้อมถามกลับ"ข้ามีเรื่องอยากจักขอร้องท่าน...."พยัคตอบ"ขอร้องอะไรหรือคะ?"ไอริสถามพยัคฆต่อ"ช่วยพาฟ้าใสไปด้วยนะขรับคุณหนู...."พยัคฆพูด "ฟ้าใส? หมายถึงคนที่คนพามาด้วยสินะคะ?....เข้าใจแล้วค่ะ...เเต่ฉันไม่รู้ว่าจะดูแลได้ดีแค่ไหนนะคะ"ไอริสตอบ

.

.

รุ่งเช้าพวกไอริสออกเดินทางพร้อกับพาฟ้าใสกลับไปด้วยตามที่พยัคขอร้องไว้ ในระหว่างทางก็ได้อธิบายให้กับแอนนิซี่และซาซาช่าฟัง เมื่ออธิบายเสร็จแล้วไอริสได้นั่งหลับตาอยู่ครูนึงแล้วลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า"สายสัมพัธ์ของพวกนักสู้นี่....ดูเป็นอะไรที่แปลกดีนะคะ..." เอ๋ๅ?"คำพูดนี้ทำให้ทั้งคู่สงสัยเป็นอย่างมาก

.

.

ส่วนพยัคฆนั้นได้ออกเดินทางออกจกเมื่ออาเดก้อนระหว่างทาง คิงด้อมได้ออกมาจากข้างทาง และเป็นตัวเดียวกันกับตัวเดียวที่เขาเคยสู้เพื่อทดสอบวิชาอีกด้วย ครู่ต่อมามีคิงด้อมตัวเล็กเดินออกตามมาแล้วตั้งท่าเตรียมต่อสู้"นี่จักให้ข้าเป็นครูสอนลูกให้รึ"พยัคพูดเป็นภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาของมนุษย์ ส่วนคิงด้อมตัวใหญ่นั้นได้แต่พยักหน้าแล้วหันกลับไปมองหน้าลูกของตัวเอง ในระหว่างนั้นพยัคฆได้นึกถึงคำๆนึงของพ่อครูที่เคยพูดกับเข้าไว้ จากนั้นก็หันมาบอกกับลูกคิงด้อมว่า"ก็ได้ แต่ข้าไม่ใจดีนะ...."พูดจบทั้งคู่ก็วิ่งเข้าหากันทันที.