บทความ
#หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหา ความรุนแร และภาษาที่ไม่เหมาะสม ผู้รบชม(อ่าน)ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำ(และควรมีผู้ปกครองอยู่ใกล้ๆ)
.
.
.
.
ณ.เชิงเขาบริเวณภูเขาไฟฟูจิ ประเทศญี่ปุ่น
"บรื่อนนน..." "เอี๊ยดดด"
??:"เอาหละ ถึงแล้ว นี่น่ะหรือคฤหาสน์ร้างที่เธอบอกสินะ มาริสะจัง"ชายคนขับรถถามผู้หญิงที่นั่งเบอะข้างคนขับ
มาริสะ:"ใช่! ที่นี่แหละ ไม่ผินแน่ คฤหาสน์ร้างที่มีคนเล่าลือว่า ผู้ที่เข้ามาแล้วน้อยคนที่จะกลับออกไป!"
??:"นี่ นี่! รู้อย่างนี้แล้วเรายังจะมาที่นี่กันอีกหรือ.....?"ชายหนุ่มอีกคนก้าวออกมาจากรถตู้ได้พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด
??:"ฮ่าฮ่าฮ่า!! นี่เรายังไม่ทันเข้าไปข้างในกันเลยนะ ปอดแหกแล้วหรอ โคบายาชิคุง?!!"ชายหนุ่มที่ขับรถได้พูดหยอกล้อเพื่อนที่หน้าตาซีดเผือด
โคบายาชิ:"กะ ก็นายลองมาเป็นอย่าชั้นดูสิ! ไยบะ!!"
"ปั่ก"
ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้านหลังได้ตบไหล่ของโคบายาชิและพูดว่า
??:"เอาน่า....มันก็แค่ข่าวลือเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหลอก"
โคบายาชิ:"มงคลซัง....คนไทยอย่างคุณคงจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ดีสินะครับ...."โคบายาชิได้พูดกับชายหนุ่มที่เข้ามาตบไหล่ของเขา
มาริสะ:"แล้วเธอหละ ยูมิ รู้สึกยังไงบ้างกับที่นี่?"มาริสะได้ถามหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง
ยูมิ:"........อืมก็นะ....."ยูมิตอบมาริสะแค่นั้น
มาริสะ:"งั้นหรือ....."
??:"เดี๋ยว!เดี๋ยว! นี่ทุกคนลืมฉันไปแล้วหรือ??!"มีเสียงเสียงนึงดังขึ้นมาจากท้ายรถ และในที่สุดหญิงสาวร่างเล็กก็ได้ออกมาจากท้ายรถ
ไยบะ:"อ้าว?! ลืมไปเลยนะนี่ ว่าเรามีคนคนนี้อยู่ด้วย?! ไอจัง...."
ไอสุ:" ทำไมถึงชอบทำเป็นลืมฉันทุกทีเลยอ่าาา!!"
มงคล:"หืมม์!?"มงคลได้ร้องขึ้นพร้อมกับหันหน้าขึ้นไปมองตรงหน้าต่างชั้นสอง
ยูมิ:"มีอะไรหรือคะ มงคลซัง?"ยูมิถามมงคลที่ยังมองอยู่บริเวณหน้าต่างชั้นสองของคฤหาสน์
มงคล:".....เอ่อ อ๋อ ไม่มีอะไร แค่ลมพัดผ้าม่านน่ะ..."มงคลตอบ
โคบายาชิ:"ยะ อย่าทำกันแบบนี้สิครับ มันรู้สึกไม่ค่อยดีนะครับ!!"โคบายาชิพูด
มงคล:"ฮะ ฮะ โทษที โทษที.....(แต่เมื่อกี้มันไม่ใช่ลมพัดผ้าม่านนะโว้ย)"
.
.
.
.
ในที่สุดทั้ง 6 คนได้เข้าไปภายในตัวคฤหาสน์โดยมีไฟฉายคลละกระบอกเท่านั้น จากนั้นมาริสะได้บอกทุกคนหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา
มาริสะ:"ขอให้ทุกคนเปิดโหมด GPS บอกตำเเหน่งด้วยนะ เผื่อเกิดว่ามีใครคนใดคนนึงเกิดพลัดหลงกันระหว่างทาง จะได้หากันเจอ"
ไยบะ:"ฮ่าฮ่า ถ้าหากมีคนหลงทางหละก็ คงเป็นเจ้าตาขาวแน่ๆ"ไยบะพูดพร้อมกับมองมาทางโคบายาชิ
มาริสะ:"พอทีเถอะน่า โคบายาชิคุง"มาริสะดุไยบะ
ทันใดนั้น
"เพล้ง!!"
โคบายะชิ:"นั่นเสียงอะไรน่ะ!!?"โคบายาชิอุทานด้วยความตกใจ
ไอสุ:"เสียงจานแตกนี่!!"ไอสุพูด
ไยบะ:"โคบายาชิ นายลองเดินไปดูสิ"ไยบะบอกกับโคบายาชิให้เดินไปดูที่ต้นเสียง
มงคล:"ชั้นไปดูให้เอง"มงคลพูดขึ้นพร้อมกับกำลังจะเดินไปที่ต้นเสียงที่อยู่ห่างออกไปอีกสองห้อง
ยูมิ:"มงคลซัง ระวังด้วยนะคะ"ยูมิบอกกับมงคลด้วยความเป็นห่วง ส่วนมงคลก็ได้แต่ยิ้มแล้วหันหลังออกไปตามทางต้นเสียง
ไยบะ:"หมอนี่มันกล้าดีแฮะ งั้นเราเอาแบบนี้กันดีกว่านะ!"ไยบะพูดขึ้นพร้อมเสนอความเห็น
.
.
.
.
ทางด้านของ"มงคล"หลังจากแยกตัวออกมาแล้วได้ตรงไปทางต้นเสียงที่เชื่อว่าเป็นเสียงจานแตกดังออกมา และเมื่อเขาเดินมาถึงปรากฏว่าห้องนั้นเป็นห้องครัว แล้วพยายามส่องไฟฉายเพื่อหาต้นต่อของเสียงจานแตกบริเวณพื้น เมื่อฉายไหออกไปบริเวณิมุมห้องเขาก็พบกับจานที่แตกจริงๆแต่แปลกตรงที่มันมีรอยของเลือดเปื้อนอยู่!? แต่เมื่อเขากลับออกมา
มงคล:"หายไปไหนกันหมด!!?"
.
.
.
เมื่อเขาสำหรวจบริเวณใกล้ๆแล้วแต่ไม่พบใครเลย?! เขาคิดอยู่ครู่นึงก็นึกถึงคำพูดของ"อาริสา"ได้ว่าให้ทุกคนเปิดระบบบอกตำแหน่งของโทรศัพท์ของแต่ละคน เขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดดูตำแหน่งของทุกคนกลับอยู่ห่างออกไปคนละทิศทางมีเพียง"ยูมิ"เท่านั้นที่อยู่ใกล้ที่สุด คือบนหอคอยชั้นบนบนหัวของเขานั่นเอง เขาจึงตัดสินใจไปหายูมิก่อนที่จะไปตามหาคนอื่นๆ
.
.
.
"กรี๊ดดดดด!!!!?"
ในขณะที่เขากำลังวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อไปตามหายูมินั้นเอง
มงคล:"ยูมิ!!!??"มงคลอุทานขึ้นแล้วหันมาดูตำแหน่งของยูมิบนโทรศัพท์"หลืออีกแค่ 240 เมตร!!"
เมื่อเขามาถึงเขาได้สาดไฟฉายหายูมิพร้อมกับเรียกชื่อเธอ
มงคล:"ยูมิ!! เธออยู่ตรงไหน??!"แต่ไม่มีเสียงตอบเขาจึงพยายามฟังเสียงพร้อมกับดูตำแหน่งของเธอไปด้วยจนหาตัวเธอพบ
มงคลพบยูมินั่งกอดเข่าเอามือกุมหัวตัวเองด้วยความกลัว และเมื่อเธอพบกับมงคลเธอโผเข้ากอดพร้อมกับร้องไห้ทันที
มงคล:"ทำใจดีๆไว้ ชั้นอยู่นี่แล้ว ไหนบอกสิว่าทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้"มงคลถามยูมิ
ยูมิ:"ไยบะคุง....บอกว่าให้เราแยกกันเดินสำรวจ....พอฉันรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้คนเดียวและ..."ยูมิตอบ มงคลนั้งนิ่งอยู่ครูนึงแล้วพูดกับยูมิว่า
มงคล:"จำที่ชั้นเคยสอนได้ไหม ว่าเวลาแบบนี้ต้องตั้งสติให้ดีๆไม่งั้นจบเห่แน่ๆ"มงคลพูดจบเเล้วมองยูมิอีกครั้งนึงแล้วถามเธออีกครั้ง
มงคล:"ยูมิ เธอเชื่อใจชั้นไหม....?"คำถามของมงคลทำให้ยูมินิ่งไปครู่นึงก่อนจะพยักหน้าตอบ
มงคล:"ดี งั้นเอาไฟฉายของชั้นไป จำไว้ไว้ว่าเปิดใช้เฉพาะจำเป็นเท่านั้นนะ และจำไว้อีกว่าห้ามส่งเสียงอะไรออกไปถ้าไม่จำเป็น ถ้าจะเรียกหละก็ฟังให้ดีซะก่อนว่าใช่พวกเราหรือเปล่าว และอีกอย่างนึงคือ ถ้าหากเกิดผิดพลาดอะไรหละก็ ให้ออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้...."มงคลบอกกับยูมิ เเละทำท่ากำลังจะเดินออกไปจากห้อง
ยูมิ:"มงคลซัง นั่นคุณกำลังจะไปไหนคะ!?"ยูมิรีบร้องทัก
มงคล:"กำลังจะไปหาคนอื่นต่อ...."มงคลตอบ
ยูมิ:"ตะ แต่คุณไม่มีไฟฉายนี่นะคะ...."ยูมิรู้ดีว่าไม่สามารถห้ามมงคลได้ในเรื่องตามหาคนอื่นๆ แต่เธอสงสัยว่าทำไมถึงไม่เอาไฟฉายไปด้วย
มงคล:"ไฟฉายนั่นชั้นให้เธอใช้ ไม่ต้องห่วงชั้นหลอกน่า ชั้นฝึกมาแล้ว อีกอย่างคืนนี้เดือนหงาย ไม่จำเป็นต้องใช้ไฟฉายชั้นก็ยังมองเธอเห็นชัดแจ๋ว"มงคลพูดจบแล้วเดินออกมาจากห้องนั้นทันที
มงคล:"อีกอย่างชั้นอยากจะดูอะไรหน่อย..."
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น