บทความ
สามปีมาแล้วที่พวกเราต้องออกเดินทางไปเรื่อยๆ ตามทางของทหารรับจ้าง หลังจากที่สงครามใหญ่ระหว่างสามแคว้นทางตอนใต้ได้จบลง ฝ่ายตะวันตกเป็นฝ่ายชนะ พวกเราเองในฐานะทหารรับจ้าง เมื่อสงครามยุติลง พวกเราจึงต้องออกเดินทางกันต่อไปเพื่อที่จะหางานใหม่ นายจ้างคนใหม่ และสงครามครั้งใหม่ ข้าแม้จะเบื่อหน่ายกับสงคราม แต่ในฐานะของผู้นำ"กองทัพหมาป่า"แล้ว ข้า"อัคคี สักยะ"จึงจำเป็นต้องทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด เพื่อดูแลคนในกองทัพแล้วข้าจึงจำเป็นต้องทำ และตอนนี้ข้าและกองทัพของข้าได้ปักหลักอยู่ที่ปราสาท"วากิว"ใก้ลๆกับตอนกลางของทวีปนี้ และนายจ้างคนใหม่ของข้าคือราชาวัยชราคนนึง ที่อยู่ในปราสาทกับพวกอัศวินอีกหนึ่งกองพัน แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามอย่างที่ข้าคิด"อ้าวเฮ้ย!! พวกนั้นยกธงขาวยอมแพ้เฉยเลย ดูสิ!!"เสียงแจ็คเกอร์ตะโกนบอกข้า และมันก็จริงอย่างว่า พวกนั้นยอมแพ้ทั้งๆที่ฝ่ายเรากำลังจะช่วยอัศวินพวกนั้นพลิกสถานะการณ์ได้อยู่แล้วเชียว.....
แต่ก็แน่ล่ะ ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว"....จะเอาไงดี?"แจ็คเกอร์ถามข้า ข้าเลยตอบไปว่า"เรียกรวมพล ดูว่าเราเหลือกันเท่าไหร่.."พอข้าพูดจบ แจ็คเกอร์จึงส่งสัญญาณให้คนนำธงส่งสัญญาณให้กับทุกคนในกองทัพรู้....
หลังจากนั้นแจ็คเกอร์ก็มาบอกข้าว่า"...ตอนนี้เรามีคนเจ็บอยู่เกือบสองร้อยคน เสียไปเกือบสองพันคน ส่วนพวกที่ยังปกติรวมเราสองคนก็ราวๆแปดพันสามร้อยคน...?"แจ็คเกอร์พูด ข้าเองก็รู้ดีว่าครั้งนี้เราเสียคนมือดีไปไม่น้อยเหมือนกัน แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก"....ช่วยกันพาคนเจ็บไปรักษา ส่วนคนที่ตายเราจะทำเท่าที่ทำได้นะ...."ข้าพูด สิ่งที่ข้าพูด ที่บอกว่า"ส่วนคนที่ตายเราจะทำเท่าที่เราทำได้"นี่คือเจตนารมณ์ที่ถูกฝากฝังจากผู้นำกองทัพทุกรุ่นของกองทัพนี้ก็คือ"ทุกคนคือครอบครัว" แต่ข้าเองก็ต้องแยกตัวไปทวงค่าจ้างที่เหลือจากราชาเฒ่าคนนั้นเสียก่อน ก็ได้แต่หวังว่าตาเฒ่านั่นคงยังไม่ตายซะก่อนนะ....
No
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น